Kirkjuritið - 01.12.1940, Qupperneq 37

Kirkjuritið.
Kirkjurækni og helgihald.
359
morgna ársins, áður en nokkur heimilisverk byrjuðu,
það var jóladag, páskadag og sumardaginn fyrsta. Ýmsir
aldraðir menn, sem enn eru á lífi, telja það meðal sæl-
ustu bernskuminninga, þegar þeir voru að vakna við
söng þessa hátíðismorgna. Ekki var söngurinn lærður á
þeim árum, en samt gat hann látið vel í eyrum barna,
sem voru milli svefns og vöku og aldrei höfðu hevrt ann-
að betra.
Það skrifaði mér eitt sinn aldraður Islendingur, sem
búinn var að vera í Vesturheimi fleiri tugi ára, að sæl-
ustu bernskuminningarnar frá gamla landinu væru frá
þvi, er hann vaknaði á jóladagsmorgnana við það, að
verið var að syngja hátíðasálmana með gömlu lögunum.
Þá var hann að dreyma, að nú væru Guðs englar að
syngja, en þegar hann kom til sjálfs sín, þá var þetta
heimilisfólkið, sem söng. En það voru ekki einungis háJf-
sofandi börn, sem gátu orðið hrifin af fegurstu Grallara-
lögunum. Þau gátu lílca hrifið fóllí á öllum aldri. Þegar
ég var í bernsku, lilakkaði ég mikið til fyrsta mánudags
í níuviknaföstu. Þá vissi ég, að lvvöldvakan átti að enda
með því, að alt heimilisfólkið syngi fyrsta Passíusálm-
inn: „Upp, upp mín sál og alt mitt geð“. Mér þótti þá
liæði sálmurinn og lagið svo ljúft og yndislegt. Og þessar
bernskuminningar snertu mig með svo miklum unaði,
þegar þetta sama lag harst mér aftur til eyrna frá bisk-
upsmessunni í Almannagjá á Alþingisliátíðinni 1930,
við sálmsversin: „Víst ertu Jesú kongur klár“. Munurinn
var aðeins sá, að þar birtist lagið í fágaðri mynd. Hið
sama má segja um fleiri ldrkjulög, sem nú eru sungin,
að þau mega lieita enn í sinni gömlu mynd, t. d. „Óvinn-
anleg horg er vor Guð“ og „Hevr mín hljóð“. Fleiri mætti
telja.
Þegar móðir mín var á sínuin efri árum að rifja upp
œskuminningar úr föðurgarði, urðu henni messur séra
Þorsteins Helgasonar í Reykholti jafnan hugljúfasta um-
talsefnið. Hafði liann, að hennar dómi, flest það til að