Kirkjuritið - 01.12.1940, Qupperneq 39

Kirkjuritið.
Kirkjurækni og helgihald.
361
heldur hér velli. Við þessar breytingar, sem þá urðu
víða á hókum, lögum og kirkjum, urðu hinir gömlu kór-
bændur að víkja fyrir yngri kynslóðinni, sem var þá
fyrsta kastið mjög reikul i lögum og haltraði þá á milli
hins nýja og gamla tíma.
Það eru nú liðin meira en sextiu ár síðan ég kom fyrst
á Vatnsleysuströnd, þar sem ég stundaði sjóróðra um
tíu vetrarvertíðir. Voru þá ræktar þar allar þær sömu
siðvenjur og hér í sambandi við hvíldardaga, húslestra
og kirkjurækni. Húsbóndi minn flest þau ár, Guðmund-
ur Guðmundsson á Auðnum, var þá enn í blóma lífsins.
Hann var þá orðinn auðugur maður af hepni sinni og
útsjón við fiskiafla. En aldrei ýtti hann skipi á flot til
fiskiróðurs á lielgidegi öll þau ár, sem ég var hjá hon-
um. Sjórinn var sóttur af mesta kappi alla virka daga,
sæjust nokkur tök á því vegna veðurs. En sjómenn voru
sínir eigin herrar alla sunnudaga. Þá var séra Stefán
Thörarensen, sálmaskáld, prestur á Kálfatjörn. Bar hann
mjög af mönnum að líkamsatgerfi, en einkum var það
hans frábæra söngrödd, sem gerði hann ógleymanlegan
öllum þeim, sem til hans heyrðu.
Organléikari í Kálfatjarnarkirkju var þá Guðmundur
Guðmundsson í Landakoti. Hafði hann jafnan á vertið-
inni flokk úrvalssöngmanna, sem hann æfði undir hverja
messu. Á laugardögum tók séra Stefán sálmana til, sem
átti að syngja við messu næsta dag. Sendi hann Guð-
mundi í Landakoti númer þeirra, til þess að hann gæti
æft flokk sinn á laugardagskvöldum eða sunnudags-
morgna, áður en til messu var tekið. Öll messugjörð í
Kálfatjarnarkirkju var þá, að mínum dómi, svo fögur og
heillandi, að lienni var ekki unt að gleyma. Svo lengi
sem séra Stefán var þar þjónandi prestur og allir sunnu-
dagar friðhelgir, var það hið mesta hnoss og upphót á
vermenskuna að hlýða á messur hans. En áður en ég
skildist við Yatnsleysuströnd, var mjög farin að raskast
regla sú, sem þar ríkti um helgihald og guðsþjónustur.