Kirkjuritið - 01.12.1950, Síða 49

JÓN ARASON
293
». *

Kn: aiíMi>uu P„ HÍIStw^íSiSSSÍ
, ^v>^«»£^/l&tU<}Í5jíííoöí u - " - - -*
«ts* {«w <{«$»* r«fc<., >
NjciíA
í^öímwwtto prmía r*ga* <aitoe<ibittpt4ptiaí «S> ■*.
tt'Mtóíws.ítaíjimt^* f<$mw6rtfo<Któtw,*
ttícamvp wwzfatoaftdÞáui&tiM
íu^'íívTíif r’^ií <<y<tCtlW
Iíuíí>^i:.©W, , aíS
:r4tK«;íö:<»f.mí.í.ítll«Kr<-/«wÍ^fe^É
<ifrJt<i4íTuíUíÍKípítI»JJ t*T&
BlaÖsíÖa úr Breviarium Nidrosense,
er prentaö var á Hólum 153Jf.
En hér skiljum við þá við
Jón Arason, er hann hefir
liðið píslarvættisdauða fyrir
trú sína og föðurland.
Við sleppum því að skýra
frá, hvernig Norðlendingar
brugðust við, er þeir hefndu
þessa verks svo grimmilega,
að bæði forsprakkinn, Krist-
ján skrifari, og allir Danir
syðra voru drepnir, hvar
sem þeir fundust, en lík
þeirra feðga voru sótt í
Skálholt og flutt norður að
Hólum.
Við sleppum að lýsa þeirri
sorg, sem lýst var með
hringing allra kirkju-
klukkna, þar sem þessi líkför, eða sigurför, fór fram hjá.
Og við sleppum að lýsa þeim harmi Hólastaðar, sem
Líkaböng lýsti, með því að hringja sér sjálf þar til hún
sprakk og fylgdi með því sínum herra og neitaði með
honum að þjóna öðrum sið.
En við skulum ekki sleppa mynd Jóns Arasonar úr
hugum okkar, né heldur þeim krafti, sem hún á að gefa
til fastheldni og einlægni við trú og föðurland. Og þó
að við aðhyllumst nú þann sið, sem hann barðist gegn
og höfum hér reist honum minnismerki við kirkju, þar
sem þessi boðskapur er fluttur, þá skiptir það ekki máli,
ef farið er eftir anda en ekki bókstaf. Ég efast ekki um,
og enginn getur efast um, að ef Jón Arason hefði uppi
verið svo sem hálfri til heilli öld síðar, hefði hann orðið
sama kempan í baráttunni fyrir hinum nýja sið, sem
hann varð í andstöðu sinni gegn honum. Þá hefði hann
kveðið sínar hnyttnu vísur og sungið sín miklu trúar-
Ijóð þeim sið til lofs og dýrðar.