Kirkjuritið - 01.12.1950, Side 64

308
KIRKJURITIÐ
af landinu yðar. Þaðan, sem ég kem,“ hélt hann áfram máli
sínu, „er þá sögu að segja, að þar er ekki nægilegt land, og
það, sem er til af landi, er búið að alplægja. Aftur á móti
hafið þér mikið land, og gott land, svo gott land, að ég hefi
aldrei áður séð neitt land, sem kemst í hálfkvisti við það.“
Túlkurinn þýddi og Baskirarnir hófu aftur samræður sín
á meðal. Þótt Pakhom gæti ekki skilið það, sem þeir sögðu,
tók hann eftir því, að þeir voru stöðugt að kalla eitthvað í
mjög glaðværum tón, og ráku svo upp skellihlátur. Loks luku
þeir máli sínu og horfðu á Pakhom, en túlkurinn tók til máls:
„Ég á að tjá yður,“ mælti hann, „að við erum reiðubúnir
að selja yður eins mikið land og þér æskið, að launum fyrir
góðvild yðar. Þér þurfið ekki annað en hreyfa höndina og
benda okkur á, hve mikið, — og það skal verða yðar.“
Þegar hér var komið, fór fólkið þó aftur að tala saman,
sín á milli, og virtist vera að þrefa um eitthvað. Pakhom
spurði túlkinn, hvað nú væri um að vera, og svaraði túlkur-
inn honum á þessa leið: „Sumir þeirra segja að spyrja skuli
höfðingjann, Starshina, fyrst til ráða um landið, og að ekkert
megi gera án hans samþykkis. Aðrir segja, að það sé alls ekki
nauðsynlegt."
Á meðan Baskiramir voru að stæla um þetta, gekk maður
nokkur með húfu úr blárefaskinni skyndilega upp í vagninn,
og risu allir á fætur við komu hans, en túlkurinn sagði við
Pakhom: „Þetta er Starshina, sjálfur höfðinginn." Pakhom
greip óðara beztu síðkápuna og gaf hinum nýkomna og auk
þess fimm pund af tei. Starshina tók á móti þessu með stök-
ustu skyldurækni, og settist í heiðurssætið, en Baskiramir fóru
þá að útskýra eitthvað fyrir honum, en hann hlýddi á þá og
hlustaði, brosti þessu næst og mælti til Pakhoms á rússneska
tungu:
„Alveg sjálfsagt, gerið það fyrir okkur að velja yður land
hvar helzt sem yður geðjast bezt. Við höfum mikið land.“
„Svo ég má taka eins mikið land og mig lystir,“ hugsaði
Pakhom. „En einhvem veginn verð ég að búa örugglega um
kaup þessi. Þeir geta tekið upp á því að segja: „Landið er
yðar“ — og hrifsað það af mér aftur.“
En upphátt mælti hann: „Ég þakka yður fyrir hið góða
boð. Það er satt, sem þið segið, að þið hafið mikið land, og