Kirkjuritið - 01.12.1950, Síða 76

320
K3RKJURITIÐ
stæðinga sína og hversu orðvar hann var í dómum sínum
um þá og verk þeirra. Stundum var Guðjóni húsameistara
borið á brýn og legið á hálsi fyrir það, að hann rifi niður
ýmislegt í smíði sinni, er hann varð óánægður með. Það
er sjálfsagt rétt og bezt, að komizt sé hjá slíku. En stóra
afsökun finnst mér, að húsameistarar, sem það gjöra, eigi,
ekki sízt er um opinberar stórbyggingar er að ræða, sem
um aldir eiga að standa. Mér finnst það lýsa karlmennsku
að kannast við það, sem honum ekki fannst vel gert, og
lýsa áræði og þori að rífa niður og byggja betur, þótt
það kosti einhverjar fórnir. Verk vor mannanna eru
sjaldnast fullkomin, og ég held, að vér ættum yfirleitt
oftar, hvar í stöðu eða stétt, sem vér stöndum, að rífa
niður þá smíði okkar, sem vér erum óánægð með og er
ófullkomin — og gjöra betur. Á þann hátt einan er hægt
að byggja upp fagran og fullkominn heim. Vitur húsa-
meistari rífur fremur niður en að láta hið ófullkomna
standa og skemma heildarbyggingu sína.
Mér er kunnugt um, að Guðjón húsameistari gjörði tugi
uppdrátta að Hallgrímskirkju, unz honum tókst að skapa
þá mynd hennar, sem hann óskaði eftir og var ánægður
með. Það var sú smíði, sem hann þráði mest af öllu að
sjá komast í framkvæmd. Hann talaði oft hin síðustu ár
um að hann ætti þrá eftir því að fá að lifa þangað til
sú kirkja yrði fullgerð. Guðjón var maður kirkjunnar og
unni henni. Hann sagði oftar en einu sinni: „Þjóð, sem
ekki er trúuð, er í raun réttri einskis virði.“ Hann átti
athvarf sitt hjá Guði. — „Guð er þinn í gegn um bros
og tár“ var setning, sem hann unni. — Og vér, sem þekkt-
um hann, vissum að hjartalag hans fór allt í þá átt að
byggja líf sitt og starf í samræmi við Guðs vilja. Og hann
hafði auga fyrir því, sem aumt var í lífi meðbræðranna.
Það eru allmörg ár liðin frá atburði, sem mig langar
til að rifja upp við andlát Guðjóns Samúelssonar:
Erlendur maður og 2 Islendingar ferðuðust um landið.
Guðjón var annar þeirra.
Þeir komu að kotbæ. Átta eða níu böm röðuðu sér,