Kirkjuritið - 01.12.1950, Blaðsíða 77

PRÓFESSOR GUÐJÓN SAMÚELSSON
321
eftir stærð, á stétttina. Bærinn var hrörlegur, en er inn
var komið, var allt hreint og bömin prúð og falleg. Konan
var föl og þreytt, en sýnilega fórnrík og trú í starfi. Kot-
bærinn stóð í túni höfuðbólsins. Ríkið hafði látið byggja
þar gott og fagurt hús — og það hafði ennfremur lofað
að byggja yfir ekkjuna. En þetta brást. Þegar Guðjón
sá, að ekki mundi verða af efndum, fór hann til æðsta
valdsmanns landsins og bað hann um að sjá til, að byggt
yrði yfir þessa konu í viðurkenningarskyni fyrir það, sem
hún hefði gjört fyrir landið. Hann brást vel og fljótt við.
Guðjón gerði uppdrátt að húsinu, og ekkjan fékk að búa
þar hamingjuríka daga með börnum sínum.
Þetta hús var ef til vill ekki háreist. En í augum Guðs
ef til vill ekki lítilmótlegasta húsið, sem húsameistarinn
látni reisti.
Það var á sumardaginn fyrsta. Það var ef til vill einn
af hinum erfiðustu dögum dauðastríðs hans. Það átti að
vi§ja þjóðleikhúsið um kvöldið. Ég var að lýsa því fyrir
honum, að mér þætti þessi bygging bæði merkileg og
falleg, að hún setti í raun og veru nýjan svip á þjóðlífið.
Guðjón sagði: „Það er ekki hægt að ala upp góða menn
nema í fallegu umhverfi." Var þetta ekki táknrænt fyrir
mannlegt líf? Húsið stóð þarna fullbúið. Meistari þess að
hníga að verkinu loknu. Sá dagur kemur til vor allra,
að vér verðum kölluð frá því verki, sem vér lögðum hönd
að með lífsstarfi voru. —
Elskulegi vinur. Þú ert kallaður frá erfiði dagsins. Vér
horfum þangað, sem „birtir yfir og bjarminn roðar tind“.
Þér verður ekki gleymt. Islenzka þjóðin mun ávallt
telja þig meðal sinna ágætustu sona. Og vér Islendingar
settum að festa oss í minni orð húsameistarans: „Það er
ekki hægt að ala upp góða menn, nema í fallegu um-
hverfi.“ Vér eigum öll að byggja, byggja upp fagran heim
i okkar kæra og yndislega landi, heim, sem í innra skiln-
ingi verði svo fagur, að hér lifi alltaf góðir menn á Guðs
vegum. Sigurgeir Sigurðsson.