Kirkjuritið - 01.01.1951, Blaðsíða 7

HVERT SKAL HALDA? 5
eða sá misgjörðir sínar við aðra, sem biður fyrirgefning-
ar á þeim. Og þannig mætti lengi telja.
Hið sama gildir vitanlega um þjóðir heims og mann-
kynið allt.
Útsýnið yfir fyrra helming 20. aldarinnar getur breytzt
til batnaðar við göngu mannkynsins hinn síðara hluta
hennar.
Vonin um það megnar að veita því þrek og kjark og
bjartsýni til að æðrast ekki heldur leita einhvers betra.
n.
En hvert skal halda?
Kirkjan svarar: Kristindómurinn á að vísa mannkyninu
veginn.
Þó er þess sízt að dyljast, að örðug gerist nú aðstaða
hennar til að láta ljós kristindómsins lýsa heiðingjunum.
Kristnu þjóðirnar svo nefndu eru sjálfar styrjaldarþjóðir,
gráar fyrir járnum, fullar tortryggni og úlfúðar. Hvemig
er imnt að vænta mikils árangurs af trúboði þeirra? Hljóta
ekki hinar heiðnu að svara: Sýnið boðskap yðar um kær-
leik og frið í verki. Ella getum vér ekki trúað honum,
heldur hljótum að telja hann hræsni og yfirdrepsskap.
Ef kristindómurinn megnar ekki að bæta líf og breytni
sjálfra yðar, hví gerist þér þá svo djarfar að boða hann
öðrum? Vér tökum þann vitnisburð einn gildan, sem studd-
ur er lífi og starfi.
Inn á við tálmar það einnig útbreiðslu kristninnar, hve
kirkjan er klofin í deildir og sjálfri sér sundurþykk. Hver
þeirra um sig telur sig hafa höndlað kristindóminn, en
hinar vaða í villu og svíma. Og jafnvel innan sömu kirkju-
deildar er barizt um stefnur og strauma. Að vísu er þetta
lífsmark. En skortur samvinnunnar í miili í þyngstu nauð-
um heims sýnir það og sannar, hve lítt kirkjan þekkir
sinn vitjunartíma og hversu erfitt henni muni veitast að
nema land með bömum sinnar eigin kynslóðar.