Kirkjuritið - 01.01.1951, Blaðsíða 43

ÉG TRÚI Á GUÐ EN GRÝLUR EI 41
stórkristilegi dómur Lúthers og vísa ég þessum ummæl-
um þangað.
Aftur bendi ég á það, sem allir vita, er eitthvað þekkja
til mannkynssögunnar, að hjónabandið er á engan hátt
sérstaklega kristileg stofnun, þar sem það hefir viðgengizt
uieð öllum þjóðum, jafnvel villimönnum frá örófi alda.
Að visu haggaði kristnin ekkert við þessari ríkjandi venju
fremur en t. d. þrælahaldinu. En benda má á það, að höf-
undur kristnindómsins kvæntist aldrei, og segir hann, að
í Guðs ríki muni menn hvorki kvænast né giftast, heldur
lifa eins og englarnir á himnum, svo að ekki hefir hann
talið þessa stofnun óhjákvæmilega til siðferðilegrar full-
komnunar. Páll postuii var heldur ekki mikið gefinn fyrir
giftingar, en taldi þær þó skárri en að menn brynnu af
Sirnd. Um meyjarnar segist hann enga skipun hafa frá
drottni. Ekki syndgi menn að vísu, þótt þeir kvænist, en
þrenging muni slíkir hljóta fyrir hold sitt. Hinn ókvænti
beri fyrir brjósti það, sem Drottins sé, en hinn kvænti
buð, sem heimsins sé og hvernig hann megi þóknast kon-
unni. Að vísu geri sá maður vel, er gifti mey sína, en
hinn geri betur, sem ekki giftir hana (I. Kor. 7). Sýnir
þntta, að þessi stórpostuli hefir ekki haft hálfan áhuga
ú við Torvik prest fyrir giftingum.
hað liggur í augum uppi, að hjónabandið er fyrst og
fremst réttarfarsleg stofnun, sem hagkvæm hefir þótt til
uryggis um að vel væri séð fyrir afkvæmunum, og má
margt gott segja því til gildis frá því sjónarmiði.
En að hér væri um eitthvert sáluhjálparatriði að ræða,
datt kirkjunni ekki í hug lengi fram eftir öldum, enda
skipti hún sér framan af lítt af giftingum, og var í hinum
kristnuðu löndum víðast hvar farið að fornum landssiðum
í þessu efni, þannig að faðirinn eða forráðamaður brúðar-
mnar gaf hana eða seldi. Liggur það því í hlutarins eðli,
að hjónabandið var svo fjarri því að vera kirkjuleg stofn-
Un, að lengi framan af komu prestar naumast til mála
sem vígslumenn, þar sem þeir höfðu engar meyjar að