Kirkjuritið - 01.01.1951, Blaðsíða 19

GUÐFRÆÐI KARLS BARTH
17
Rómv. 8, 3. Hann bjó ekki yfir neinum dularfullum, sál-
rænum krafti, eins og menn hafa vanið sig á að trúa, ekki
heldur var hann gæddur neinni trúarlegri snilligáfu. Eigi
heldur bar hann í brjósti neina sérstæða hugprýði vegna
trúar sinnar eða siðgæðis. Yfir höfuð að tala bjó hann ekki
yfir neinni óvenjulegri kyngi sökum neins innra samfélags
við Guð. Guðsótti einkennir hann ekki, og ágæti sitt hlýtur
hann ekki fyrir það að hafa opinberað dýrð mannlegs
eðlis á neinn sérstakan hátt.
Gildi sitt fær hann fyrst fyrir dauða sinn og upprisu,
þ. e. sem Kristur.
Hvers tákn er kross Krists? Mannlega séð var þar fórn
færð svipuð þeirri, sem móðir færir fyrir barn sitt, her-
maður á vígvelli, trúboði eða læknir við störf sín. En sú
hlið fórnardauðans snertir okkur álíka mikið eða lítið
eins og hver annar sögulegur atburður. En sem betur
fer er önnur hlið á fórnardauða Jesú en þessi. 1 honum
er einnig fólgið svar eða yfirlýsing frá Guði til mannanna,
yfirlýsing um Guð og samband hans við manninn. Þar
fellur óvéfengjanlegur dómur yfir fánýti og einskisvirði
hvers konar mannlegrar viðleitni, einkum þó þeirrar trú-
arlegu. Hetjan deyr, spámaðurinn, undramaðurinn fær
þarna sinn dóm, sinn dauða eins og allt annað, sem jarð-
neskt er, til þess að sonur Guðs einn lifi.
Á krossinum fer Guð sigurför yfir öllu mannlegu. Hann
sannar þar, hver hann sé. Hann einn er sá, sem ræður.
Hann einn er fær um að veita hjálpræðið, enginn getur
áunnið sér það, allt er undir vilja hans einum komið. Eng-
inn kann um að segja, hverjum hrapað verður til heljar,
það kann að hugsast, að í þeim hópi verði einhver heilagur
Frans, alveg eins og faðmur himnaríkis verður ef til vill
opnaður manninum með eðli Cesars Borgía. Allt slíkt er
hulið, því að hér á jörðu niðri, í myrkrum syndarinnar,
er ekki nema örlítill skilsmunur á því bezta og því versta,
svo feiknleg er hörmung þess mannkyns, sem byggir þessa
veröld.
2