Kirkjuritið - 01.01.1951, Síða 17

GUÐFRÆÐI KARLS BARTH
15
skin af guðdómlegri dýrð. 1 þessari djúpt föllnu veröld
sýður og ólgar samt lífsþráin og brýzt fram í ýmsum gerf-
um. Hún birtist meðal annars í þrotlausri leit manna eftir
einhverju nýju, í ákafanum eftir að sitja við eldinn, sem
bezt brennur, en þó mest í ástaþránni, sem í innsta eðli
sínu er blind, óstjórnleg, holdleg gimd. En einmitt sökum
þess, hve glatt logar undir vellankatli hinnar holdlegu
girndar, þá er allt á þessari jörð undirselt fordæmingu,
glötun, dauða. Þannig endar öll lífsþrá í foræði sjálfs
dauðans. Dauðinn er skugginn risavaxni og ægislungni, sem
hvílir með óyfirstíganlegum þunga yfir öllu lifandi. Undir
þunga þess skugga fölnar allt líf. Jafnvel hið fegursta
líf, sem sprottið hefir á þessari jörð, skapað og frjóvgað
fyrir mátt lifandi trúar, siðgæðis, lista eða vísinda, hlýtur
að veslast upp og kyrkjast í tröllauknum greipum þessa
heljar afls.
Hver má gjör sjá, að slík fordæmd tilvera getur ekki
verið sköpuð fyrir mátt Guðs, hún verður aðeins skýrð
og skilin út frá því sjónarmiði, að hún sé utanhalt við
vegu Guðs.
Andhverfa þessa heims er heimur hins mikla lifanda
Guðs. Sá heimur er óendanlega hátt upp hafinn yfir þessa
veröld, óskiljanlega í stærð sinni og dýrð, óræður í dýpt
sinni og mikilleik.
Knúnir af innri lífsþrá hafa mennirnir reynt að slá brú
yfir djúpið mikla, sem skilur heimana. Guðsdýrkun allra
tíma og trúarbrögð eru tákn slíkra tilrauna. En hversu
sem vandað hefir verið til þessarar himinbrúar, hefir smíð
hennar alltaf mistekizt, traustleiki hennar brugðizt. Hver,
sem stigið hefir út á hana, hefir hrapað niður í hið geig-
vænlega djúp fordæmdra.
Og svo ógiftusamlega hefir til tekizt, að tilraun manna
til að nálgast guðdóminn fyrir mátt trúarbragðanna hefir
haft gjörsamlega öfug áhrif, menn hafa fyrir hana fjar-
]ægzt hann ennþá meir, skapað þar með enn stærra bil
milli sín og hans. Þetta er vegna þess, að í trúarbragða-