Kirkjuritið - 01.01.1951, Qupperneq 29

UMMYNDUN JESÚ
27
þeim. Þetta eru þeir að hugleiða á göngunni niður Hermon
og taka loks það ráð, sem þeir vissu bezt, að spyrja Jesú
sjálfan. Og hann greiðir úr þessu vandamáli þeirra: „Elía
er einnig kominn, og þeir hafa gjört við hann allt, er þá
fýsti.“ Þá rennur upp skilningsljós fyrir lærisveinunum
þremur. Jesús á ekki við Elía í sýninni á fjallinu, heldur
hrópandann í eyðimörkinni, er hafði greitt honum veg
og látið lífið í þeirri þjónustu — Jóhannes skírara.
Við þessar samræður þokast þeir hægt og hægt niður
hlíðina til skógarbeltanna, þar sem uppsprettukvíslar Jór-
danar falla silfurtærar.
Hið efra gnæfir fjallið, sem geymir ljómann af dýrð
Guðs í heilagri þögn.
Eyrir fáum dögum heyrði ég þessa frásögn um um-
myndun Jesú nefnda þjóðsögu. Og margir telja hana að-
eins helgisögn. Ef til vill veldur sú skoðun nokkru um
þeð, að hún skipar ekki sama tignarsess í prédikunum
kirkjuársins sem í sjálfum guðspjöllum Nýja testamentis-
ins. En þó stendur hún traustum rótum í heimsbókmennt-
unum, er skýra frá sýnum. Sannleiksblærinn allur yfir
henni sýnir það, og frásögn sjónarvotts skín í gegnum —
Símonar Péturs, sem hefir sagt Markúsi guðspjallamanni
söguna. Hugarástandi hans er lýst sérstaklega og því, er
hann leggur til málanna. Mun frumkristnin einnig hafa
!itið svo á, að hann væri aðalheimildarmaðurinn. Sést það
meðal annars á því, að í II. Pét., sem samið er í nafni
hans, er lýst ummyndun Jesú Krists með þessum orðum:
»Vorum vér sjónarvottar að hátign hans, því að hann
^eðtók af Guði föður heiður og dýrð, þá er þvílík raust
barst honum frá hinni hátignarfullu dýrð: „Þessi er minn
elskaði sonur, sem ég hefi velþóknun á.“ Og þessa raust
heyrðum vér sjálfir koma frá himni, þá er vér vorum
með honum á fjallinu helga“ (1, 16—18).
Dýrasta reynsla okkar mannanna bendir ennfremur í
áttina til þess, sem birtist í hinum háa helgidómi.