Kirkjuritið - 01.01.1951, Qupperneq 37

ÉG TRÚI Á GUÐ EN GRÝLUR EI
35
hinn mesta greiða, sem ég get gert honum, þó að hann
hunni illa að þiggja.
Til var eitthvað í gamla daga, sem hét að elska syndar-
ann en hata syndina. Svipaðar tilfinningar hefi ég í þess-
u*n efnum gagnvart sr. Sigurbimi. Mér hefir leiðzt að sjá
hann forherðast í þröngsýninni, af því að ég gerði mér
aðrar vonir um hann, og mætti hann vel skilja þetta, en
láta ekki barnalega tilfinningasemi og hégómaskap myrkva
aigerlega dómgreind sína.
En ef honum finnst það persónuleg móðgun, að skoðanir
hans, eða réttara sagt skoðanir þeirra, sem hann trúir á,
gagnrýndar, og ef honum þykir orðbragð mitt Ijótt,
Pá hefði honum bezt sæmt að forðast að gera hið sama.
Getur hver sem vill borið saman rithátt okkar í ofan-
uefndum greinum og athugað, í hvorum ritsmíðunum
íelist fleiri bein illyrði eða svigurmæli til persónulegra
móðgana. Er þetta ekki svo að skilja, að ég taki mér á
uokkurn hátt nærri brigzlyrði hans um heimsku eða aðrar
^ylgjur í minn garð. Sannarlega er honum hjartanlega
velkomið að skamma mig, ef það getur á nokkurn hátt
Sagnað málstað hans, t. d. sannað gerspillingarkenning-
Una! En skammir verða að vera lipurlega skrifaðar, til
Pess að nokkuð sé gaman að þeim. T. d. skammar sr.
igurbjörn mig fyrir það, að mér þyki gaman að nota
utlend orð, og notar svo miklu meira af þeim sjálfur. Hann
s®gir, að ég snúi upp á mig og sé ekki til viðtals, ef ekki
Seu allir mér sammála, en auglýsir síðan, að hann sé ekki
h viðtals! öllu klaufalegar er ekki hægt að komast frá
Þessu, og bendi ég aðeins á þetta honum til leiðbeiningar
stílagerð í framtíðinni.
Eg hefi aldrei efazt um að mér sé í mörgu ábótavant.
n því meir undrast ég það, að menn, sem lýsa því sí
°§ se yfir, að þeir séu stórsyndarar fyrir Guði, skuli geta
móðgazt af því, ef þeim finnst eitthvað að sér fundið fyrir
mónnum. Sýnist mér, að það hljóti þó að vera smámunir
einir uhn syndaspillingunni, sem okkar hrösula siða-