Kirkjuritið - 01.01.1951, Qupperneq 45

43
ÉG TRÚI Á GUÐ EN GRÝLUR EI
rædd saga þröngsýn og kjánaleg, ekki af því að ég telji
ekki hjónabandið í sjálfu sér góða og heilbrigða stofnun
og í flestum tilfellum heppilegustu lausn þessara mála.
En þess er vert að minnast, að allar mannlegar stofn-
anir eru ófullkomnar, og ef samúðina vantar, reynist
þessi stofnun venjulega fánýt. Sé um tvennt að gera, þá
er samúðin meira virði en stofnunin.
Hin þröngsýna skoðun ýmissa kirkju-
Avextir hinnar manna á þessum málum er ekki aðeins
»»æðri“ siðgæði. óskynsamleg, heldur hefir hún leitt af
sér glæpsamlegan verknað. Samkvæmt
Stóradómi var konum drekkt á Alþingi og karlmenn hýdd-
ir eða hálshöggnir fyrir ólöglegar barneignir, og síðan því
var hætt, bitnaði þessi siðgæðisandi iðulega á þeim, er
sízt skyldi. Hann birtist í ómannúðlegri meðferð á börn-
uoum, sem ekkert geta að því gert, hvernig þau eru til
komin, og hann kom niður í lítilsvirðingu á barnsmæðr-
unum, sem engum höfðu mein gert og ekkert höfðu af
sér brotið annað en að leggja það á sig, að gefa þjóðfélög-
unum nýta og oft ágæta þegna.
Þessi lítilsvirðing hefir oft orðið beizkasti tárabikar
’uargrar móður, en ekki það að eignast afkvæmi. Þvert á
móti hefir móðurgleðin sætt marga konu við að þola
heimskulegt aðkast uppblásinna siðahræsnara.
Þessar göfugu siðahugmyndir rétttrúnaðarins, sem báru
sinn þroskaðasta ávöxt í því, að menn voru drepnir fyrir
uð auka kyn sitt utan hjónabands, voru sóttar í Gamla
testamentið, eins og margt annað hjá þeirri stefnu.
Eftir að hin útvalda þjóð hafði öldum saman lifað við
fleirkvæni, sem Jahve blessaði ávallt ríkulega með miklum
ættboga, og dýrkað Guð sinn á helgistöðum þjóðarinnar
nieð því að fremja saurlífi með „helgum konum“, er önn-
uðust þessa þjónustu, tóku þeir upp það siðgæði, að grýta
bær konur eða brenna, sem brotlegar urðu í þessum sök-
um. Reyndist kona t. d. ekki hrein mey, er hún var manni
gefln, skyldi fara með hana heim að húsdyrum föður