Kirkjuritið - 01.01.1951, Qupperneq 58

56
KIRKJURITIÐ
og þrám, breiskleika sínum og forgengileik, og hinn synd-
ugi heimur með öllum hans ægilegu staðreyndum sé ná-
kvæmlega þær aðstæður og það leiksvið, sem skaparinn
hefir talið bezt henta, til að skapa í manninum lifandi sál
og efla hana til guðdómlegs þroska. Hver getur sett Guði
kosti um þetta, hver er fær um að rannsaka vegu hans?
Hér er aðeins um það að gera, að trúa því, sem trú-
legast þykir. Og flestir skyni bomir menn reyna í þessu
sambandi að hafa einhverja hliðsjón af almennri þekkingu
og reynslu. Það er alkunnugt, að mismunurinn á manni
og dýri er ekki ýkja mikill þar, sem hinn andlegi þroski
stendur lægst. En fyrir margvíslega reynslu sína í hinni
,,syndugu“ veröld hafa einstakir menn náð undra miklum
þroska, og er þetta nokkur röksemd fyrir því, að þessi
sköpunaraðferð Guðs sé ekki algerlega misheppnuð. Og
ef við svo t. d. reiknum með endurholdgunarkenningu
Platós, eða einhverjum hliðstæðum hugmyndum, þá kynni
margt að færast í lag í eilífðinni, sem nú er ráðgátu huiið-
Þeir, sem hafa þetta sjónarmið, líta svo á, að Guð sé
ennþá að skapa heiminn og því sé það ekki bert orðið,
hvað vér munum verða.
Læt ég svo lesendurna dæma um það, hversu miklu
grunnfærara þetta sjónarmið sé en hugmyndir hinna, sem
halda að almáttugur Guð hafi hvergi í hálfu tré við djöful-
inn.
Eins og þessi röksemdaleiðsla sr. Sig'
Eðli syndarinnar. urbjarnar verður að engu, vegna þess
að hann byggir á þeirri óleyfilegu for-
sendu miðaldanna, að fullkominn Guð geti ekki skapað
neitt, sem oss virðist ófullkomið, jafn fávíslegar eru hug'
leiðingar hans um uppruna syndarinnar. Hann spyr: Hvaf
er það, sem fortíðararfurinn breytist í synd? Því er auð-
veldast að svara, með því að athuga eðli „syndarinnar"-
Meginskekkjan í hugsunarlífi hans stafar af því, að
hann lítur á „syndina" sem einhverja fasta og ákveðna
stærð, eitthvert óbifanlegt og endanlega skýrgreint hug'