Kirkjuritið - 01.01.1951, Qupperneq 63

ÉG TRÚI Á GUÐ EN GRÝLUR EI
61
Það situr illa á kirkju Krists, að útbreiða þá lærdóma,
Sem að dómi Kants myrkva og umsnúa öllu, sem dýpst
var og fegurst í kenningu hans. Hér hafði íslenzk þjóðar-
^al eins og oft fyrri gleggri skilning á hlutunum en prestar
_sern boðuðu trú Kristjáns þriðja á Islandi. Meðan
Peir ógnuðu með helvíti og kvölunum, skemmtu Islend-
lngar sér við að hugsa sér prest, sem hafði Kölska að fífli
°§ þræli, svo að hann tapaði hverjum leik. Þótti mönnum
au<5sjáanlega slíkur klerkur miklu snjallari, sem vonlegt
^ar, og þannig leiðrétti alþýðan með góðlátlegri kímni
lna terðu guðfræðinga. Ein sagan var sú, að Kölski bar
a an mykjuhauginn á páskadag sjálfan fyrir kirkjulyrnar,
eg er þetta dásamleg líkingarsaga um það hlutverk, sem
Joflatrúin hefir ávallt unnið í kristinni kirkju. Lét Sæ-
Jnnndur fróði Kölska þegar í stað færa allan óþverrann
urt og sleikja kirkjuhelluna, unz komin var laut í hana.
annig gerði hann hreint fyrir sínum dyrum, og er það
eira en aðrir klerkar hafa gert, sem litið hafa á Kölska
em þarfasta þjóninn í guðsríki.
ulr 6Ír menn’ sem slíkar sögur bjuggu til, skildu, að djöf-
^ mn og árar hans voru ekkert annað en Grýla og skessu-
rnm í nýrri og enn ferlegri mynd, enda var þessi útgáfa
ætlnð fullorðnum.
En þrátt fyrir það vann þessi áróður sín óhappaverk,
fáfS kg trn avallt gerir, með því að hlaða á þjáða og
ieeT ^ f ónauðsynlegum píslum, andlegum og líkam-
bör m' tS^enZ^ er búin að fá nóg af Grýlu og skessu-
Ve nunum °S allrl þeirri myrkraþjónustu, sem þeim hefir
grýl e^d' ^u er kominn tími til að trúa á Guð en
0„ ,r ei> _bann Guð, sem er þessum rökkurvofum máttugri.
fra SU tru. dafnar ekki nema í frelsi, getur aðeins vaxið
m af sjálfri guðsvitund mannsins.
trú -geSS geta trua® a Giið, verðum vér að hafa nokkra
inn a .mannlegu eðli. Ekki megum vér halda, að maður-
se gerspilltur, heldur að hann sé skapaður í Guðs