Kirkjuritið - 01.01.1951, Qupperneq 64

62
KIRKJURITIÐ
mynd. Sönn trú rís af því trausti til Guðs náðar, sem ekki
lætur sér til hugar koma, að Guð misþyrmi ófullkomnum
mönnum um aldur og ævi fyrir smáyfirsjónir í þessu ör-
skamma og hverfula jarðlífi, heldur sé hann faðirinn, sem
með margháttaðri lífsreynslu þessa heims og annars elur
börn sín upp til vaxandi skilnings á sannleikanum. Sönn
trú treystir Guði og skelfist fyrir það engan hlut. Fyrir
þetta traust öðlast mannssálin frið og öryggi í margvís-
legum veðrabrigðum lífsreynslunnar og skynjar undravert
frelsi, þegar hún er orðin laus undan fargi óttans. Þá
fyrst er von til, að blundandi kraftar samúðar og góð-
vildar, sem allir eiga vísi að í sál sinni, nái að þroskast
og skapa fegurra samfélag, þegar hinn hryllilegi óráðs-
draumur djöflatrúarinnar er afmáður.
Nú hefir verið drepið á ýmislegt, sem
Flóttamaðurinn okkur sr. Sigurbirni ber á milli í and-
kvaddur. legum efnum, og er það gert af þeirri
ástæðu, að til þess séu andleg mál að
ræða þau. Skrifaði ég meðal annars hina fyrri grein til
að fá einhverjar upplýsingar um það, hvernig „hin æðri
guðfræði" reyndi að gera sér grein fyrir útskúfunarkenn-
ingunni og reyndi að samræma hana við gæzku Guðs.
Engin útskýring er gefin á þessu í svari sr. Sigurbjarn-
ar, og hefir hann algerlega gengið á snið við þessa megin*
hugsun greinar minnar. Getur varla heitið, að Barth eða
Kölski séu þar nefndir á nafn frekar en snara í hengds
manns húsi. Aftur reynir hann að þrefa um aukaatriði
með þeim hégómlegu röksemdum, sem ég hefi nokkuð
rakið hér á undan. En þar finnst ekki heldur nein vörn,
nema dogmatiskur þululærdómur, sem engum hugsandi
manni nútímans nægir lengur, fremur en nokkur önnur
vísindi fyrri alda.
Hér gildir því hið sama og annars staðar, að hver kyn'
slóð verður að hugsa guðfræði sína upp að nýju. Og í lett
hinna æðstu sanninda má mannsandinn hvergi vera heftur