Kirkjuritið - 01.01.1951, Qupperneq 70

68
KIRKJURITIÐ
gefin heiti, svo sem móðursýki og ímyndunarveiki, en þau
heiti urðu nánast smánaryrði.
m.
Fyrir um 2500 árum benti Sókrates læknum Aþenu-
borgar á, að líkamann væri ekki unnt að lækna, án þess
að taka fullt tillit til sálarinnar, og að meðferð margra
sjúkdóma væri ófullkomin, af þvi að sú heild, sem nefnd
er einstaklingar, væri ekki nægilega þekkt. Allar götur
þaðan hafa verið uppi menn, sem bent hafa á þetta sama.
Hin viðurkenndu vísindi síðustu 150 ára hafa þó að mestu
gengið fram hjá þessari skoðun. Þau hafa ekki gefið heild-
inni, allri persónunni, nægan gaum, heldur einbeitt sér
að hinum líkamlega hluta hennar. Á síðustu árum hefir
þó myndazt öflug hreyfing til þess að bæta fyrir þessa
yfirsjón. Formælendur hennar benda á, að sálræn truflun
geti ekki aðeins leitt til líkamlegrar starfstruflunar, held-
ur einnig orsakað vefrænar skemmdir, og því sé hverjurn
lækni jöfn nauðsyn á þekkingu í sálfræði og sálsýkisfræði
sem líffærafræðilegri kunnáttu. Við sérhverja sjúkra-
skoðun beri honum að vega og mæla persónuna í heild,
en ekki líkaman einan.
Þessi hreyfing lætur nú mest til sín taka í enskumael'
andi löndum, en áhrif hennar berast um allan læknaheiru-
Hún er með útlendu orði nefnd psycho-somatisk læknis-
fræði, og á það nafn að skýra hin nánu tengsl sálar og
líkama. Kenningin er sem sagt ekki ný. Menn eins og PaV'
low, Freud og Cannon, og raunar margir aðrir fræðimenn,
hafa lagt undirstöðuna. Hið nýja við hreyfinguna er, að
nú eru hafnar vísindalegar athuganir á þessu efni á breið'
um grundvelli og að áhugi lækna almennt vex hraðfara-
Það er tæpast ætlunin, að hér verði um nýja sérgrein að
ræða, heldur öllu frekar um nýjan skilning, sem á að
gagnsýra alla læknisfræðina. Læknisfræðineminn á þegar
að tileinka sér anda hennar og skilning, sem er sá, að sjúk-