Kirkjuritið - 01.01.1951, Síða 85

PRESTAFUNDUR í HELSINGFORS
83
®rra' Prófasturinn Lennart Heljas, kveðju ríkisstjórnarinnar.
því loknu flutti einn fulltrúi frá hverju landi ávarp, en á
,lr var sunginn þjóðsöngur viðkomandi lands. Skeyti bárust
m°tinu frá erkibiskupi Svía og erkibiskupi Finnlands, sem hvor-
fU!Ur Sat setið mótið vegna lasleika. — Þótt Svíar séu ekki
0 mennir, bornir saman við stórþjóðirnar, hafa þeir þó heið-
Urinn af því, að erkibiskup þeirra, sem situr í Uppsölum, er
ems ^onar ókrýndur páfi lúthersku kirkjunnar. Ástæðan er að
^alfsögQu fyrst og fremst þátttaka þeirra og framlag í 30 ára
1 mu og sú stórveldisaðstaða, er þeir fengu næstu öld á eftir.
setningarathöfninni lokinni, en hún tók æðilangan tíma,
m gengig til dagskrár.
ins Var framsöguerin<ii um eitt af aðniumræðuefnum móts-
S' fagnaðarerindisins til nútíðar mannsins. Framsögu-
n voru pastor Erik Jensen frá Kaupmannahöfn og prófast-
lö Verneri Louhivuori frá Helsingfors. Framsögumennimir
Um ^ atlerzlu a’ a® æskilegt væri, að kirkjan breytti að nokkru
f/! starfsaðferð. Þar sem málunum væri svo komið víða, að
ins ^ ehhi til kirkjunnar, yrði kirkjan að koma til fólks-
l ' Vseri því nauðsynlegt, að prestamir hefðu nánara sam-
þar sehnarböm sín en almennt væri nú. í stórborgunum,
^ sem þörfin væri brýnust, væm prestaköllin oft svo fjöl-
heitn’ a® ógerlegt væri fyrir prestinn að hafa nein kynni, er
4 gæti, af sóknarbömunum. Lögðu framsögumenn áherzlu
nifSa Sæzluna sem leið til úrbóta. Bentu þeir jafnframt á, að
þeirVært V^a evenjulega góður jarðvegur fyrir kirkjuna. Bám
nú TTSaman siíoðanir og sjónarmið almennings um aldamót og
að' m uldamót var það sjónarmið ríkjandi meðal almennings,
^ísi^a-" Stefn<fi 1 raun og veru af sjálfsdáðum í rétta átt, að
h(5fn, ln °S verklegar framfarir myndu í framtíðinni geta ráðið
hefg& flestu böli. En nú væri aftur á móti svo komið, að menn
V{si sannfærzt betur og betur um haldleysi þessa sjónarmiðs.
en svo1 °g VerlíleSar framfarir allra síðustu tíma hafa sfður
a iö s S^af)a® öryggiskennd og styrkt trú manna á, að Paradís
u stmði fyrir dymm. Það, sem menn áður héldu, að
hVag 6ytt ettanum og brúað bilið milli mannanna, væri nú
í hv- mest uPPspretta ótta og örvæntingar. Bentu ræðumenn
ag v sambandi á beizlun atomorkunnar. Væri nú mönnunum
r a það almennt ljóst, að mátturinn einn og valdið megn-