Kirkjuritið - 01.04.1951, Qupperneq 12

102
KIRKJURITIÐ
yfir mannlífið. 1 Ijósi hennar hverfur myrkrið, sem annars
mundi grúfa yfir. Boðskapur hennar flytur líf, birtu og
yl inn í mannssálirnar. Hún veitir lífsþrá okkar fullnægju
og frið. Hún getur gefið okkur styrk til að horfa ókvíðnir
og öruggir móti dauða og gröf. Hún gefur okkur ástvinina
aftur, sem frá okkur hafa verið kallaðir, og hún sættir
okkur betur en nokkuð annað við stundarmótgang og
erfiðleika hér í heimi. Hún er hamingjan í lífi mannanna,
sem veitir þeim meira en nokkuð annað bjartsýni og gleði,
djörfung og dug.
Páskahátíðin vill leiða þessa hamingju eilífðartrúarinnar
inn í líf okkar. Það er hennar höfuðtilgangur. Vissulega
ættum við að gera allt til þess að veita henni viðtöku. Ef
við höfum hana við hlið, verður æfinlega bjart á vegum
okkar, og það jafnvel, þótt við förum um dimman dal
mótlætis og rauna.
En páskarnir hafa líka annað erindi til okkar mannanna,
annan boðskap að flytja. Um leið og þeir glæða og styrkja
eilífðartrúna í brjóstum okkar, grundvalla þeir líka ábyrgð-
artilfinninguna fyrir meðferð þessa jarðneska lífs. Þeir
gefa lífinu ekki aðeins nýtt gildi og nýtt markmið, heldur
boða þeir einnig ábyrga afstöðu okkar sjálfra. Hinn djúp-
vitri skáldspekingur Einar Benediktsson segir á einum
stað:
Hvað vannstu Drottins veröld til þarfa,
þess verðurðu spurður um sólarlag.
Einmitt trúin á framhaldslíf okkar og fullkomnunartak-
mark leggur á herðar okkar skyldur, sem við ekki megum
bregðast. Ef aðeins væri um þetta jarðlíf að ræða, þá
finnst mér óneitanlega ekki skipta miklu máli, hvernig
því væri varið. Þegar sólarlag ævinnar væri á annað borð
komið, þá mundi sennilega enginn spyrja um hið liðna líf
okkar og því síður nokkur vera til þess að svara. Það væri
þess vegna nokkurn veginn sama, hvað við hefðum að-
hafzt. Endirinn fyrir okkur sjálfa yrði samt alltaf á einn