Kirkjuritið - 01.04.1951, Síða 17

HVERT STEFNIR?
107
Já, á hverju eigum við að byggja lotningu okkar fyrir
Sildi einstaklingsins, ef við sleppum eilífðinni? Viktor
Rydberg kvað í hátíðaljóðum sínum fyrir 70 árum:
Hver, sem heitt í hjartans inni
hyllir fagurt, satt og gott,
hann á innst í öndu sinni
eilífa lífsins pant og vott.
Dvíni eiginelsku syndin,
eflist hjá þér guðdómsmyndin
kyn frá kyni, helg og há:
Þá skal mikla auðnin enda,
og um síðir skaltu lenda
Jórdans björtu bökkum á.
Svo kveður ekkert nútímaskáld. En hvað líður þá mann-
Sildinu? Á hverju reisum við trú okkar á óviðjafnanlegt
^ái einstaklingsins? Hví hikum við að viðurkenna rétt
rikisins til þess að fara með einstaklinginn alveg eins og
Verkfæri í sína þjónustu? Við getum ekki flúið slíkar
sPúrningar til lengdar, svo framarlega sem við viljum
^úúa að bræðralagi allra manna.
. % ætla ekki að fara að rekja sundur allar þessar spum-
júgar. Eg hefi aðeins ætlað mér að bera fram spurningu.
n eS ætla þó að nema staðar andartak við spurninguna
nrn manngildið og mikilvægi hennar fyrir lífið á líðandi
stund.
. ^að má ekki fara með manninn eins og meðal, heldur
ems og mark. Svo vottaði Kant einstaklingnum virðing
Sltla' Þetta má einnig orða þannig: Það má ekki fara með
^únninn algerlega eins og þolanda, heldur eins og gjöranda.
;.e- a- s.: Einn má ekki nota aðra í hagsmunaskyni fyrir
slálfan sig. Og ég má ekki heldur láta nota mig til hvers
Se* vera skal.
Hamrar og steðjar. Hættan er sú í nútímalífinu, að
og færri taki á sig fulla ábyrgð sem mönnum ber.
eir velja sér það hlutskipti, að vera steðjar, og verða