Kirkjuritið - 01.04.1951, Qupperneq 40

130
KIRKJURITIÐ
fyrir þau takmörk, er honum sjálfum voru fyrir beztu
og þroski hans leyfði.
Drottinn gaf manninum vegsamleg skilyrði til þroska
og fullkomnunar, með því að fá honum í hendur frelsið
og sjálfsvalið.
En maðurinn reyndist ekki hæfur til þess að lifa því
lífi, er Drottinn ætlaði honum: að verða herra jarðarinnar
samkvæmt vilja hans og þroskast á guðsríkis braut.
Hann kaus að hverfa frá guðssamfélaginu og fara að
ráðum höggormsins, er taldi hann á að taka guðsríkið
með valdi og stjórna því sjálfur.
En afleiðingin varð sú, að hann komst í andstöðu við
lífið sjálft. Og lifði í útlegð og landflótta, fyllti tilveruna
með úlfúð, ótta og grimmd.
Þetta er harmsaga mannkynsins.
n.
En hætti Guð þá ekki að elska og umbera mannkynið
á jörðunni, sem svo hrapallega hafði brugðizt köllun sinni
og vilja hans?
Hinn alfullkomni kærleikur bregzt ekki, reiðist ekki og
tilreiknar ekki hið illa.
Drottinn getur aldrei brugðizt mönnunum, hvernig sem
þeir fara að. Þeir geta aðeins útilokað sjálfa sig frá náð
hans og gæzku.
„Af ástarverkum eilíf röð
er öll hans voldug stjórn.“
Heilagt Ijós af hæðum hefir ávallt vitjað vor jarðar-
barna. Sendiboðar Drottins hafa fyrir spámannlegar ritn-
ingar verið kallaðir fram til þess að flytja gleðiboðskap-
inn um frið á jörð og velþóknun Guðs yfir mönnunum
fyrir heitið um komu sonarins elskaða til þess að stofna
guðsríkið á jörðunni, kirkjuna, og bjarga heiminum fra
glötun.