Kirkjuritið - 01.04.1951, Qupperneq 42

132
KIRKJURITIÐ
Sérhyggja og sjálfselska létu ekki standa á því, að
smeygja sér inn í safnaðalífið. Hin fyrsta byrjun að kljúfa
niður kirkjuna.
Páll postuli talar til safnaðarins í Korintuborg um þenn-
an flokkadrátt og glundroða, sem þá þegar er farinn að
koma í ljós, og fer svo sem vænta mátti þungum orðum
um það, hvaða afleiðingar hann geti haft fyrir framtíð
kristninnar: „Er þá Kristi skipt í sundur?“ spyr hann.
En þessi ótrúmennska hefir fylgt kirkjunni um aldirnar
síðan og orðið henni tíðum að meini. Saltið hefir dofnað,
kraftur og gleði frumkristninnar dvínað. Og ber kirkju-
sagan því raunalegt vitni.
Vegna þess, hve kirkjan hefir mikið skipzt í flokka og
deildir með ólíku sniði og skoðunum, hefir það sundrað
mjög störfum og samtakamætti hennar, og þess vegna
gengið svo grátlega seint að móta og rótfesta hina kristnu
lífsspeki í huga og hjörtum manna.
Mannasetningar og teygjanleg hugtök hafa hlaðizt utan-
um hina hreinu og skýru kenningu Krists og fest sig við
kirkjuna, eins og hrúðurkarl á fjörusteina.
IV.
Sá tími fer í hönd, að kristin kirkja um heim allan
rísi upp í krafti köllunar sinnar, ein og óskipt, heimsfrið-
inum til hjálpar, með þeim vopnum, er Páll postuli bendir
henni á í Efes. 6, 13—17.
En hvernig á þá kirkjan að starfa nú og framvegis?
„Þjónið hver öðrum í kærleika“ er eitt af helgustu
máttarorðum kristninnar.
Eins og allt í boðskap Jesú til kirkjunnar, er það skýrt
tekið fram, hvernig hún á að starfa og hvaða leið hún
á að fara.
„Farið út um allan heiminn, og kristnið allar þjóðir,
og kennið þeim að halda allt það, sem ég hefi boðið.“
Það er umboð og erindisbréf kirkjunnar. Á þann hátt,
með hlýðnisþjónustu kristniboðsins, sýnir kirkjan, að hún