Kirkjuritið - 01.04.1951, Blaðsíða 44

134
KIRKJURITEÐ
Krists og nær inn á öll svið mannlífsins, svo fullkomin
er hún.
Enn hefir aðeins lítill hluti mannkynsins eignazt þessi
mannréttindi, og bíður hér vissulega aðalhlutverk kirkj-
unnar.
En til þess að kirkjan verði máttug í starfi og geti orðið
það áhrifavald, er „kristnar allar þjóðir“, eins og Drott-
inn vor bauð, þarf hún að hverfa aftur til andlegra æsku-
stöðva sinna og nema að nýju fagnaðarboðskapinn undur-
samlega, eins og hann kom frá vörum Frelsara vors, og
endurfæðast til sóknar og varnar, svo að hún geti tekið
upp að nýju hið kærleiksríka fórnarstarf kristniboðsins.
Kristniboð er það hlutverk kirkjunnar, er mest allra
mála kallar að og þarf að sinna nú og í framtíð.
Fram að þessu hefir kirkjan ekki látið sig kristniboð
nógu miklu skipta, ekki staðið sem nógu sterkur aðili að
boðun kristindómsins, meðal þeirra, sem enn hafa ekki
heyrt kristindóm nefndan á nafn eða glatað honum aftur-
Allar þjóðir smáar sem stórar eiga heimtingu á, að
þeim sé fluttur hinn hreini, sterki boðskapur Jesú Krists,
sem einn geymir lausnarkraftinn, er gerir menn andlega
frjálsa og vitiborna.
Allur kúgunarandi og yfirdrottnun á að hverfa með
öllu, og bræðralagshugsjónin koma í staðinn, svo að heil-
brigt stjórnarfar, byggt á fullkomnum mannréttindum,
verði mögulegt innan hvers þjóðfélags, sem að lokum sam-
einar allar þjóðir í allsherjar trúar- og bræðrafélag.
Vandamálin eru mörg og erfið hér í heimi. Eitt af Þvl’
er oft hefir leitt óhugnanlegt böl yfir hann, eru trúar-
bragðastríðin. Svo má segja, að ófriður þjóða og þjóð-
flokka á milli sé að meira eða minna leyti háður vegua
trúarofstækis, eða trúarafstaðan verið notuð sem átylla
til þess að æsa upp hatur til þeirra, er hafa aðra tru,
annan hörundslit eða tilheyra öðrum „óhreinum" kyU'
flokki.
Það er skylda allra, er teljast vilja vera kristnir, að sýua