Kirkjuritið - 01.04.1951, Qupperneq 49

BARTH OG BARTHS-STEFNAN
139
Þannig varð það mögulegt, að við, sem lifum í veröldinni,
k£emumst í samfélag við Guð og öðluðumst í honum frið-
^®gingu og sáluhjálp. Það er Guð, sem útvelur oss og gefur
0ss hlutdeild í réttlætingunni fyrir trúna á Krist.
Auðsætt er, að allur þessi hugsanaferill Barths stafar
frá kenningu Páls í Rómverjabréfinu um réttlætingu af
trú einni saman og hugsunum hans í sama bréfi um fyrir-
hhgun Guðs á því, hverjir skuli hólpnir verða og hverjir
Siatast. Enda er fyrsta höfuðrit Barths einmitt um bréf
Páls til Rómverja. (Der Römerbrief 1919).
Með þessari kenningu sýna þeir Karl Barth og fylgis-
menn hans fram á það, að Guð eigi engan hlut að eymd
°§ vonzku veraldarinnar. En afleiðing hennar verður einnig
Sn, að náð Guðs birtist aðeins í réttlætingunni fyrir trúna
a Krist, sem hann veitir að eigin geðþótta nokkrum hluta
mannkynsins.
Við þetta verður Guð í raun og veru f jarlægur og óskilj-
anlegur, og við mennirnir getum alls ekkert gjört til þess
öðlast samfélag við hann. Það er Kristur einn, sem við
§etum haldið okkur við, en við getum ekki einu sinni valið
°kkur sjálfir það hlutskipti að trúa á hann. Guð getur að-
eins útvalið okkur til þess. Þess vegna er það sízt að furða,
a® Guð skuli vera óttalegur Guð í augum Barths-sinna
°§ ekki að ræða um barnslegt traust til hans.
átti nýlega tal við ungan mann, sem átti æskuvin,
er uýlega var orðinn prestur og fylgjandi kenningar
arths. Þessi prestur hafði sagt við vin sinn, að Guð væri
rUmhugtak í augum sínum en ópersónulegur. Og manns-
andinn hugði hann að myndi líða undir lok. Hann lifði
aðeins áfram í afkomendunum, meðan þeir minntust hans.
Mér virðist ekki unnt að sækja djörfung né huggun til
P^ssarar trúar. Karl Barth heldur því að vísu fast fram,
a kristin kirkja hljóti að vera sammála um það, að Guð
nnist hvergi í heiminum nema í Jesú Kristi, eins og hon-
í11 er lýst fyrir okkur í Gamla og Nýja testamentinu, og
Sa> sem ekki fallist á það, sé yfirleitt alls ekki í kirkjunni,