Kirkjuritið - 01.04.1951, Qupperneq 56

146
KIRKJURITIÐ
að það fór fullkomið dagsverk í fylgdina með því að smala
saman hestum og reiðtygjum. Því að slík útgerð er ekki til á
hverjum einum bæ, að fylgdarmaður verði lagður til með fimm
hesta. Auk þess tóku leiðangursmenn fylgdarmann og hestana
traustataki lengri leið en tilskilið var og greiddu enga auka-
þóknun fyrir. Hefi ég þetta eftir hreppstjóra hrepps míns, sem
er faðir fylgdarmannsins. Fylgd þessi er því það lágu verði
seld, að fáir myndu treysta sér til að telja hana nokkurt okur.
Og öllu sæmilegra hefði það verið fyrir þenna leiðangur að
þegja og borga reikninginn hljóðalaust, en að fara að munn-
höggvast við unglinginn, sem fylgdi honum, út af ofháu verð-
lagi á fylgdinni. Því vitanlega bar hann enga ábyrgð á reikn-
ingnum, heldur foreldrar hans. Og svo heldur læknirinn áfram
þessum verðlagsharmagráti þannig: „Það er annars dýrt að
ferðast hér á landi. Fæði og herbergi kostar ekki minna en 50
krónur á dag og stundum meira, ef keyptar eru einstakar mál-
tíðir. Þetta er útúrdúr en gæti orðið þeim til nokkurrar leið-
beiningar, sem kynnu að hyggja á ferðalag um þessar slóðir.“
Er hér um vísvitandi blekkingu að ræða. Því segir maðurinn
ekki beinum orðum, að það sé dýrt að ferðast á Austurlandi,
því að það er það, sem hann á við? Fyrir því eru menn varaðir
við að ferðast um Austurland eða „þessar slóðir“. Að öðrum
kosti væru þessar verðlagsathuganir læknisins tóm meiningar-
leysa. Ég veit ekki til, að nokkurt einasta gistihús austanlands
taki 50 krónur á dag eða meira. Þau eru öll langt fyrir neðan
það verðlagsmark. Og ekki þykir mér trúlegt, að leiðangurs-
menn hafi þurft að greiða eina einustu krónu í uppihald innan
Norður-Múlaprófastsdæmis. Enda er það að vísu ekki sagt 1
grein læknisins. Samkvæmt minni þekkingu eru hvergi til betn
og ódýrari greiðastaðir á voru landi en á Austurlandi.
4. Almenn athugasemd: „Ég ætla mér ekki,“ segir læknir-
inn, „að dæma um trúarlíf fólksins í þessum landshluta, enda
væri það rangt. En hitt hefi ég ástæðu til að ætla, að kirkju-
lífið sé þar sums staðar á leiðinni að fara í kaldakol. Það er
ekki að undra, þótt svo fari í Hofteigsprestakalli, sem verið
hefir og er prestslaust og sem nágrannaprestur, sem sjálfur
hefir víðlent prestakall, á að þjóna.... Fólk sem fær ekki
messu nema 2—3svar á ári venst af kirkjugöngum og týnir
niður kirkjusiðum.“ Er hér ein blekkingin enn. Því segir lækn-