Kirkjuritið - 01.12.1958, Blaðsíða 14

444
KIRKJURITIÐ
Or kór kirkjunnar liggja tröppur niður í hellinn með liina heilögu jötu.
Hellirinn er höggvinn í klettinn, veggir hrjúfir og dökkir, en huldir
gömlum myndum og glitofnum dúk. Mikið ber og á gulli og silfurskrauti.
Stór og fögur silfurstjarna gefur til kynna staðinn, þar sem Jesús fædd-
ist. „Hic de virgine Maria, Jesus Christus est“ (hér er Jesús Krist-
ur fæddur af Mariu mey), stendur letrað ó stjömuna. — Jólaguðspjallið
var nú lesið, og jólasálmur sunginn, helgi staðarins gagntók okkur. Og
einkennilegt var að koma aftur út i sólskinsbirtuna og iðandi lífið — hið
austurlenzka framandi lif — myndin, sem hvarvetna hlasir við í borgum
nálægra Austurlanda: Arahar með fez eða vefjarhetti á baki ösnum eða
keyrandi þá fyrir yfirhlöðnum vögnum sínum, síðskikkjukonur með blæjur
og höfuðbyrðar, hólfnakin eða tötmm klædd böm, fólk á öllum aldri, sem
býður til sölu vaming sinn með hávaða og æsingi. En innan um allt
þetta geysast svo herbílarnir, þvi að hér er vígbúnaður ástundaður af
kappi. —■ Við göngum í áttina til bílanna á torginu. Þó kemur á móti okk-
ur hópur snyrtilegra skólabarna. Ég tek eftir skólabyggingu þar skammt
undan, þar sem þessir unglingar þyrpast út. Hér er kaþólskur skóli, fjöl-
mennur og ógætur. Vel fer á því, að hér, þar sem fæddist barnavinurinn
mesti og bezti, skuli vera uppeldisstöð þessara minnstu bræðra Jesú Krists
— vesalings Arababarnanna, sem okkur virtust svo víða hræðilega aum-
leg ósýndum, hrakin og hrjáð. — Litlu siðar er horft yfir Betlehemsvelli
— og við i'fum í anda nóttina helgu, þegar yfir hvelfist austurlenzkur
næturhiminn með stjarnanna mergð, en hér virðast þær vera svo ótrúlega
nærri. — En þegar við þjótum í bilum í hliðum, dölum og fjöllum þessa
stórbrotna lands, þá minnist eg ferðar þeirra Maríu og Jósefs norðan frá
Nasaret í Galileu til Betlehem i Júdeu. Og svipur fornaldarinnar er hér
enn yfir svo mörgu. Þrásinnis verða á vegi hin sigildu farartæki Austur-
landabúans, úlfaldinn og asninn. Konur, karlar eða börn sitja ó pinklum
ofan, sem hlaðið er ó reiðskjótann, aðrir rölta þolinmóðlega við hlið.
Næstu daga var ferð farin til Samaríu — gengið á musterissvæðið —
farið til Dauðahafsins og árinnar Jórdan. Stórkostlegt og ógleymanlegt
var að ganga via dolorosa og koma í Grafarkirkjuna. ■— Svo sem kunn-
ugt er skiptist Jerúsalem milli Jórdaníu og ísrael, þegar vopnahlé var
samið milli þessara aðila, og eru hinir helgu staðir kristinna manna innan
borgarinnar yfirleitt i hinum jórdanska hluta. Kl. 8 að morgni 17. október
héldum við yfir landamæralínuna, en þar tók við nokkurt óbyggt svæði,
„no mans land“, áður en í Ijós komu bilarnir, sem áttu að flytja okkur
til Tel Aviv og Haifa. 1 nánd við þá stóð hópur ísraelsmanna og annarra
vina, sem tóku okkur hjartanlega og eins og við værum úr helju heimt.