Kirkjuritið - 01.12.1958, Blaðsíða 22

452
KIRKJURITIÐ
Það gerðist á stríðsárunum, að japanskur herforingi sagði
herdeild sinni, að hann vantaði, að mig minnir, 50 menn til
að fara ákveðna för. . . . Enginn þeirra mundi koma til baka.
. . . Allir hófu hendur á loft. Þeir voru reiðubúnir að deyja
fyrir land sitt.
Viljum vér lifa fyrir það? Vér getum ekki gert það betur
en að hlusta eftir rödd Krists og hlýðnast honum í hverju
máli. Og breyta við aðra að dæmi hans.
Hann er einmitt að koma til að kveðja oss til fylgdar við
sig, oss til heilla og þjóðinni til farsældar.
Skólaskyldn — þegnskylda.
1 öllum unglingaskólum landsins eru á hverju ári nokkr-
ir, sem alls ekki ættu þar að vera. Eru aðeins til þess neydd-
ir af skólaskyldunni. Þeir hafa enga löngun til að læra skyldu-
námið, geta það sumir heldur ekki að neinu verulegu leyti.
Þeim finnst þeir vera í eins konar stofufangelsi, verða gram-
ir og leiðir, reyna að drepa tímann með ókyrrð, ef ekki ólát-
um. Spillast við þetta og spilla á stundum félögum sínum
líka. Allir vita, að þessir unglingar ættu að vera við einhver
nytjastörf. Það er margsannað, að margir, sem litið geta lært
á bók, verða oft mestu dugnaðar- og trúleiksmenn í verki.
Margur lærður maður hefir að mikilleik ekki haft tærnar þar,
sem þeir beztu þeirra höfðu hælana.
Hér er brotalöm og slæmur galli á skólakerfinu. Er ekki
athugandi að taka upp þann hátt, að þeir, sem skólastjórar
telja í þessum hópi, megi sleppa úr prísundinni a. m. k. 12
ára, enda læri þeir síðan hæfilega iðju eða vinni eitthvað
við sitt hæfi. Hinn ágæti verknámsskóli er spor í þessa átt, en
ekki nógu stórt.
En að þessu sinni ætlaði ég einkum enn að vekja máls á
hinni gömlu og góðu hugmynd um þegnskylduvinnuna, ekki
aðeins fyrir þá, er nefndir hafa verið, heldur alla unglinga.
Ég heyrði nýlega í útvarpinu, að enn skaut upp gömlu „rök-
semdinni“ gegn þegnskyldunni, sem felst i vísu Páls Árdals: