Kirkjuritið - 01.12.1958, Blaðsíða 27
KIRKJURITIÐ
457
og allt, sem á henni er (Dav. 24, 1.). Með öðrum orðum: Guð,
sem er skapari allra hluta, á kröfu til alls: Eigna vorra jafnt
og gáfna vorra og starfskrafta. Allt, sem vér höfum, er oss
aðeins tímabundið í hendur falið, smbr. hinar alþekktu dæmi-
sögur um pundin og talenturnar. (Lk. 19. og Matt. 25.). Ber
oss því að standa Guði skil á vöxtunum af fé því, er hann
hefir léð oss. Og oss ber að verja þannig lífi voru og eignum,
að Guðsríki komi og vilji hans verði svo á jörðu sem á himni.
íslenzk-lútersku söfnuðirnir vestan hafs söfnuðu miklu fé
í gamla daga með „basar“-haldi, hlutaveltum og öðru slíku.
En á síðustu áratugum hefir oss orðið ljósara, að fólki er miklu
geðþekkara að gefa aðeins af frjálsum vilja. Oss er að skiljast,
hve blessunarríkt það er að gefa sakir þess, að vér elskum Guð,
sem liefir elskað oss að fyrra bragði. Vér sjáum, að raunar
erum vér aðeins að skila Guði nokkru af því, sem hans er, hvort
heldur tíma vorum, hæfileikum eða fjármunum er til að
dreifa.
Samt hugsar maður á stundum: En hvað það væri dásam-
legt, að hafa engar áhyggjur út af fjármálum safnaðanna.
Mikill væri sá léttir, ef einhverjir greiddu reikningana, eða
skattarnir nægðu líka til þess. Þegar ég sagði sóknarbörnum
mínum, að ég væri á förum þangað, sem ríkið greiddi prest-
unum launin, fannst þeim í fyrstu það vera hreinasta sælu-
ástand. En eftir að vér höfðum rætt það um stund og hugsað
það örlítið nánar, rann það upp fyrir þeim, að það væri ekki
neitt dásamlegt. Reynslan hafði kennt þeim, að persónulegar
fórnir höfðu vakið áhuga þeirra á kristindóminum og hvatt
þá til kirkjulegra starfa. Það er staðreynd, að hjartað fylgir
með fjármununum, eins og stendur í Fjallræðunni.
Eg sá þessa glöggt dæmi á Gimli. Læknir nokkur eyddi í
það heilum vetri, að læra að gera glerglugga, sem hann gaf
nýrri kirkju þar á staðnum. Hann vann hundruð stunda i
þágu kirkjunnar. Nú er þetta honum til aukins fagnaðar. Fjár-
sjóður hæfileika hans er varðveittur í þessari smíði og hjarta
hans við hana bundið. Annar maður hafði aldrei komið til
kirkju, nema þá á stórhátíðum, en hann fékk áhuga á kirkju-