Kirkjuritið - 01.12.1958, Blaðsíða 25

KIRKJURITIÐ
455
sjálfsagt, að söfnuðimir verði að eignast sæmileg samkomu-
hús, sem þvi miður em oftast illa skipuð, séum andvígir
fyrrnefndum byggingum eða í nokkru stríði við forvígismenn
þeirra.
Og kirkjunnar menn hafa um víða veröld beitt sér fyrir
hælum og sjúkrahúsum og öðm slíku og gera enn. Var ekki
belgiskur munkur nýlega að fá friðarverðlaun Nóbels fyrir
starf í þessa átt?
En önnur hlið er á málinu. Það er gömul og alkunn saga,
sem innir frá svari gömlu konunnar, þegar maðurinn fár-
aðist yfir því, að tíu kerlingar sæktu kirkju á móti hverjum
karlmanni, af þessum fáu, sem kæmu þar nokkurn tíma á
annað borð. „Það getur meira en verið,“ svaraði hún. „En
ef þú kemur í fangelsin, sérðu þar tíu karlmenn á móti
hverri konu.“
Vér skulum fara oss hægt í því að telja sannað, að kirkj-
urnar séu með öllu óþarfar, og a. m. k. ekki láta oss dreyma
um að rífa þær til að byggja upp fangelsin.
Annað mál er það, að kirkjan gæti látið sér annara um
fangana og meira fyrir þá gert, og er það að vísu kristin
og mannleg skylda vor allra. Hefi ég einnig vakið máls á því
áður á þessum vettvangi.
Jóluvers.
Mig langar til að senda þetta vers úr sögu eftir Guðmund
á Sandi með jólakveðju Kirkjuritsins til allra lesenda þess:
Marjusonur, mér er kalt,
mjöll af skjánum taktu,
yfir mér einni vaktu.
Lífið bæði og lánið er valt,
ljós og myrkur vega salt.
1 lágum kofa á ljóstýrunni haltu.
Gleðileg jól!
Gunnar Árnason.