Kirkjuritið - 01.10.1959, Page 18

Það er brattgengt til stjarnanna.
(Synoduserindi 1959.)
Leiðir manna liggja víða og í allar áttir. Sumir virðast óneit-
anlega vilja gera sér sem hægast fyrir, leita undan brekkunni
og láta fljótast með straumnum, aðrir klöngrast einstigi og
ófærur og klífa þrítugan hamarinn í þeirri von að komast að
endingu upp á tindinn.
Fyrir nokkrum árum las ég myndskreytta grein í merku
sagnfræðitímariti, sem mér er enn næsta hugstæð. Þar segir
frá fyrirbrigði, sem oss Islendingum kemur harla ókunnuglega
fyrir sjónir og sýnist að líkindum fjarstætt og torskilið.
í norðvesturhluta Þessaloníku á Balkanskaga eru hin forn-
frægu Pindasfjöll. Þar kemur upp áin Peneios og rennur um
hinn einkennilega og fagra Tempedal að rótum Ólympusfjalls,
— bústaðar guðanna að trú Grikkja. Dalur þessi er aðeins um
30 metra á breidd, þar sem hann er þrengstur, en þegar hann
vikkar og nálgast frjósamt sléttlendið, mæta augunum einstök
náttúruundur. Öðrum megin árinnar standa þarna f jöldi strípa
eða klettadranga, líkt og risavaxnir steingerðir trjástofnar.
Rísa þeir misstrjált á um það bil einnrar fermilu svæði og gnæfa
sumir 2—300 fet upp í loftið. Virðist svo sem þeir muni vera
með öllu ókleifir, og ekki öðrum fært en fuglinum fljúgandi að
tylla sér á koll þeirra. Þeim mun meiri verður undrun þeirra
ferðamanna, sem þessar slóðir gista, þegar þeir sjá, jafnvel úr
mikilli f jarlægð, að efst uppi á mörgum þeirra eru miklar bygg-
ingar, líkt og höggnar úr sjálfu standberginu og sumar inn í
það.
Þetta eru Meteoraklaustrin, — eða loftklaustrin nafnfrægu,
sem ekki eiga sinn líka í víðri veröld.
Hér gefst ekki tími til að rekja sögu þessarar undarlegu ein-
setustaða. Ég stikla aðeins á tveim, þrem atriðum. Upphaflega