Kirkjuritið - 01.10.1959, Qupperneq 39

KIRKJURITIÐ
373
Gagnvart þessu er ekki hægt að sitja auðum höndum, enda
leita menn stöðugt ráða, hvernig úr megi bæta. Og með sam-
stilltum átökum má mikið gera. Kærleikurinn knýr oss.
Hvort tveggja er fyrir hendi: Kirkjan er sýnileg stofnun
og ósýnilegt hlið himins, og mannsálin á óslökkvandi þrá eftir
Guði. Þetta tvennt þarf sama farveg í tímans straumi.
Hverri kirkju er brýn nauðsyn að söfnuðurinn sýni hollustu
við málefnið, komi reglulega til messugjörða.
Fyrirmyndina gaf Kristur í 4. kafla hjá Lúkasi, en þar stend-
ur, að hann hafi gengið inn í samkomuhúsið í Nazaret á hvíld-
ardegi eins og hann var vanur.
Leiðir til úrbóta.
Á hinum Norðurlöndunum hefir ýmislegt verið gert til að
brúa bilið, sem er milli kirkjunnar og safnaðanna, og skapa
nýjan áhuga. Til þess eru dönsku lýðháskólarnir, smákirkju-
hreyfingin, hinn svo kallaði „Köbenhavns kirkefont", unglinga-
hreyfingin, Sigtúnastofnunin, leikmannahreyfingin, diakonur,
hin fórnfúsa þjónusta og gjafirnar.
Eg minnist á þetta vegna þess, að kirkjuvikan er orðin til af
knýjandi þörf. Margt hefir verið gert til að efla áhrif kirkj-
unnar með þjóð vorri. Og kirkjuvikan er einn liður í því starfi.
Mér finnst afstaða manna til kirkjunnar vera að breytast. Ég
er bjartsýnn á framtíðina. Sá, sem er með oss, hefir þegar sigr-
að heiminn, og hví skyldi kirkja hans þá ekki vera bjartsýn?
Hvatamenn.
Fyrstu kynni mín af gildi kirkjuvikunnar voru þau, að fyrir
tveimur árum kom ég í prestakall séra Ólafs Skúlasonar í Vest-
uiheimi. Hann fræddi mig um það, að kirkjuvikan hefði reynzt
ser bezt til að efla safnaðar- og trúarlíf. Og hann hvatti ein-
dregið til þess, að vér reyndum þá aðferð hér heima.
Það, sem endanlega hratt málefninu af stað á Akureyri, var
oma séra Haralds Sigmar norður. Hann sparaði hvorki tíma
ne þekkingu sína til að gefa oss sem bezta hugmynd um þetta
mál.