Kirkjuritið - 01.12.1962, Síða 8

438
KIRKJURITIÐ
En fyrir framan okkur sat maður með bók í liendi og söng há-
stöfum. Faðir minn sagði: „Viltu lofa drengnum að horfa á
bókina með þér, hann langar svo mikið til að syngja“.
Maðurinn liallaði sér að mér og við sungum báðir fullum
rómi.
Ég var smaladrengur austur í sveit. Hvað fær jafnast á við
þá hátíð, er hinn bjarti sunnudagur rann upp, og ég fékk að
fara ríðandi til Reykjakirkju í Ölfusi. Oft liugsa ég um þá
kirkjuferð, er ég horfi á þessi orð: „Kirkjan í svipliýrri sveit
við sólheiðum vormorgni hrosti“.
Nú liggur leiðin til annara landa. Haustið 1902 held ég til
Kaupmannahafnar. A leiðinni er komið til Edinborgar á sunnu-
degi. Ég var þar í kirkju. Tvær brosandi konur bentu mér á
sæti, fengu mér Biblíu og sáhnabók, svo að ég gæti fylgzt með
því, sem fram fór. Það var fyrsta kirkjuganga mín á erlendri
grund. Næsta sunnudag var ég í Kaupmannahöfn. Séra Friðrik
Friðriksson var þar staddur. Mæltum við okkur mót á sunnu-
dagsmorgni við Andrésarkirkjuna, og ákváðum að vera saman
til altaris. Áður en guðsþjónustan liófst, var lialdin skriftaræða
í herbergi nálægt kórnum. Presturinn stóð við dyrnar, tók 1
hönd allra og sagði: „Velkominn“. Að lokinni þeirri athöfn
var gengið inn í kórinn, presturinn stóð við dyrnar, og aldrei
gleymi ég því, er hann þrýsti hönd mína og sagði: „Guð blessi
yður“. Þá fannst mér, að æskuár og nám hefðu lilotið vígslu.
Ég er þakklátur fyrir hinar mörgu stundir, er ég hef átt 1
kirkjum í Kaupmannahöfn. Ég lilustaði á hina snjöllu presta,
Paulli, Fenger, Steen, Ussing, Fibiger og Richard. Þar var boð-
skapur liinnar lifandi trúar. Kirkjurnar fylltust of lofsyngjandi
söfnuði, og álirifin frá þessum stundum eru mér enn til bless-
unar.
Haustið 1904 andaðist Niels Finsen. Jarðarför lians fór frani
frá Marmarakirkjunni. stúdentum frá Garði (stúdentabústaðn-
um, þar sem Finsen hafði búið) var boðið í kirkjuna og þess
getið um leið, að 2 af þeim skyldu vera Islendingar. Þannig
komst ég í kirkjuna. Presturinn sagði: „Sálmarnir, sem liér eru
sungnir í dag, eru valdir af Niels Finsen“. Menn litu á prentað
blaðið og sáu, að sunginn yrði sálmurinn „Þín miskunn, o,
Guð“. Sungið var á dönsku. Allir sungu, og mér fannst kirkjan