Kirkjuritið - 01.12.1962, Blaðsíða 6

Séra Bjarni Jónsson:
Ég var í kirkju
Hversu yndislegir eru bústaöir þínir, Drottinn liersveitanna.
Sálu mína langaði til, já, liún þráði forgarða Drottins; nú fagn-
ar lijarta mitt og liold fyrir hinum lifanda Guði.
Ég kannast við gleðina, sem lýst er í þessum orðum. Með
sanni get ég sagt, að mig langaði í kirkju. Þegar á barnsaldri
rataði ég þangað. Tæpra 7 ára var ég, er ég var í kirkjunni 30.
sept. 1888. Þá vígði Pétur biskup 9 presta. Heyrði ég þá gamla
biskupinn tóna og flytja ræðu. Þremur dögum seinna varð Pétur
biskup áttræður, og í sömu vikunni fæddist Ásmundur, er síð-
ar varð biskup. Af þessu má sjá, að ég kann þó nokkuð í kirkju-
sögu. Gamlárskvöld 1888 prédikaði Hannes Þorsteinsson, man
ég vel þá stund.
Oft fór ég með foreldrum mínum í kirkju, og oft fór ég þang-
að einn. Vel beyrðist þá, er klukkunum var bringt. Jólin nálg-
uðust. Hvílík eftirvænting. „Það er byrjað að hringja“, sagði
fólkið. Gengið var til kirkju. Mér lieyrðist klukkur dómkirkj-
unnar segja: „Gleðileg jól, gleðileg jól“. Kveikt var á kertaljós-
um í kirkjunni, og beið þyrpingin fyrir utan, meðan verið var
að kveikja. Birtan færðist smátt og smátt nær dyrunum, eftir
því sem ljósin voru kveikt inni í kórnum og endað í fordyrinu.
Dyrnar opnuðust. Kirkjan troðfylltist. Hvílík dýrðarbirta af
liinum titrandi ljósum. Nú bljómuðu jólasálmarnir. Þar var lija
oss friðarengill blíður, er ldustað var á lieilagan boðskap jól-
anna. Aldrei gleymi ég því, er ég stóð inni á rniðjum ganginum,
og sungið var: „Hvert fátækt hreysi höll nú er, því Guð er sjálf-
ur gestur hér“. Ég söng þessi orð og var viss um, að nú mundu
hin fátæku híbýli heima breytast í liöll, er Guð sjálfur kænii í
heimsókn. Ég ldakkaði til þess að koma heim. Allt var þar í