Kirkjuritið - 01.12.1962, Blaðsíða 9

KIRKJURITIO
439
lyftast, er komið var að síðustu orðum í sálminum: „Vor Guð,
þínu’ í ljósinu ljós sjáum vér, og lífsins er uppspretta hjá þér“.
Þá glitruðu tár í augum, er menn eftir ósk ljóslæknisins sungu
um Ijós Guðs og uppsprettu lífsins. Þar ríkti ekki þögnin, en
þar liljómaði hinn þróttmikli lofsöngur allra viðstaddra.
Ég átti því láni að fagna að tengjast vináttuböndum við 01-
fert Richard. Fyrir tilstilli lians var mér boðið að dvelja í sum-
arleyfi hjá prestshjónum á Lálandi. Presturinn liét Bachevold,
eldheitur áliugamaður, og þau hjónin bæði höfðu um áratugi
starfað á sama staðnum. Þar sá ég hið blómlegasta safnaðarlíf.
Kirkjurnar troðfullar hvern sunnudag, og á sunnudagskvöldum
samkoma í tniboðshúsinu. Þessu hefur Kaj Munk lýst mjög
vel í bókum sínum. Átti hann heima skannnt þar frá og var, er
hann var drengur, í sunnudagaskóla lijá frú Baclievold. Ég var
oft, bæði í sumarleyfi og á jólum, á heimili þessu. Þar hlustaði
ég með þakklátri gleði, er talað var um stórmerki Guðs. Jóla-
skemmtun fyrir börn var haldin í trúboðshúsinu. Kaj Munk
var meðal harnanna. Þar sá ég drenginn með hin leiftrandi
augu. Um þessa liátíð segir hann í minningum sínum: „Ég fann
það svo greinilega, að englarnir voru í trúboðshúsinu“. — Víða
hef ég verið í kirkju í Danmörku og einnig prédikað þar í ýms-
um kirkjum. Ég vil með þakklæti kannast við þá blessun, sem
ég þar varð aðnjótandi á æskuárum mínum.
Hvar sem ég lief ferðast í öðrum löndum, hefur leið mín
legið til kirknanna. En þegar ég lief verið í hinum skrautleg-
ustu kirkjum og dvalið þar á hátíðlegum stundum, hefur hug-
urinn ávallt leitað liingað heim.
Að loknu námi í Kaupmannahöfn fluttist ég til ísafjarðar.
Var ég þar um þriggja ára skeið. Þar fékk ég góða æfingu til
undirhúnings prestsstarfi. Séra Þorvaldur Jónsson prófastur
var lærður vel og lesinn, guðelskandi og samvizkusamur, prúð-
menni í orði og í verki. I kirkju hans var ég á öllum helgidög-
um, og þar prédikaði ég oft, og við það jókst mér hugrekki, er
ég hug8aði til væntanlegs prestsstarfs.
Margar eru mínar kirkjuferðir, margar minningar frá gleði-
og sorgarstundum, og margar ræðurnar, sem flestar eru gleymd-
ar.
Þegar ég vígðist prestur, var kirkjan, eins og oft er sagt,