Kirkjuritið - 01.12.1962, Blaðsíða 36

HólmfríSur K. Gunnarsdóttir:
Þar eru kirkjurnar fullar
Heimsókn til prófastsins í Fœreyjum
Það var full kirkja lijá prófastinum 22. júlí árið 1962. Allur
göfnuður söng. 1 stólinn steig livítliærður, en grannvaxinn og
spengilegur kennimaður. Þar fór herra Joensen, prófasturinn í
Færeyjum. Messusiðir í færeyskum kirkjum eru í engu frá-
brugðnir íslenzkum, svo að liuga langþreytts ferðamanns frá
Islandi varð reikað burt frá prédikun prófastsins, sem auðvitað
fór frarn á þeirri einkennilegu íslenzku, sem nefnist færeyska,
en sú tunga hefur þá furðulegu náttúru, að hljóma eins og
útlenzka við fyrstu kynni, en breytist svo í gamlan kunningja
furðu fljótt. — En þetta var fyrsti dagurinn á færeyskri grund,
og ef satt skal segja, riðuðu bekkir, kirkjugestir og sjálfur próf-
asturinn dálítið fyrir augum mér vegna sjóriðunnar frá Dron-
ning Alexandrine, sent lá nú grafkyrr og bundin, niður við liöfn,
en þá var hún búin að vera fjögur dægur að velta sér yfir hafið.
En þrátt fyrir sjóriðu og syfjuð skilningarvit, varð eitt gamal-
kunnugt orð í ræðu prófastsins til þess, að ég lagði betur við
Idustirnar. Það var „Siglufjörður“. — Það rann upp fyrir mér,
að prófasturinn mundi vera að tala um fjandann á Siglufirði.
Hann var að segja söfnuðinum dæmisögu, sem, að mér skildist,
fjallaði um færeyskan sjómann, sem kom í land á Siglufirði. Þar
hitti hann fyrir stráklmokka, sem slettu í góm og sögðu „fjand-
inn sjálfur“ eða eittlivað í þá áttina. Færeyingurinn þóttist
kannast við þá persónu, sem strákarnir minnust á og spurði,
liverju það sætti, að þeir ákölluðu Satan. Pillarnir gerðu lítið
úr því, að hinn illi mundi taka orð þeirra til sín, og sögðu, að
í þessu sambandi væri fjandinn bara smápúki, sem engurn gerði
mein. En prófasturinn taldi, að gáleysi sem þetta dillaði hin-