Kirkjuritið - 01.12.1962, Side 44

Hildegard Cordon:
Ungi safnaðarþjónninn
(l'Jr Menn, sem ég hef kynnzt.“)
Eftir safnaðarsamkomuna urðum við samferða inn í mið-
borgina seint um kvöldið. Samverustundin í litla safnaðarliús-
inu liafði veriö unaðsleg. Bæði piltarnir og stúlkurnar liöfðu
leikið sér af slíku fjöri og kæti, að þau hrifu okkur tilheyrend-
urna með sér. Þetta lét ég í ljós við hinn unga samferðamann,
þegar hann var seztur við lilið mér í neðanjarðarlestinni, eftir
að liafa hagrætt liarmonikkunni sinni haglega á geymsluliill-
unni.
„Já, mér liefur sjálfum orðið það til mikillar skemmtunar
að starfa með þessum æskulýðshóp.
„Yður virðist líka alveg sérstaklega lagið að ná tökum á ungu
fólki. Yður er það víst meðfætt. Og þegar maður er sjálfur
svona ungur ...“
„Finnst yður það?“ sagði liann og brosti. Ég virti liann enn
betur fyrir mér. Hann var nettfríður maður, ennishár, með
hrún, tindrandi augu. Svipurinn næsta unglegur, þótt munnvik-
in væru þegar skarpdregin... . Nei, liann gat tæpast verið meira
en í mesta lagi tuttugu og fimm ára.
„Það er nú minnst undir aldrinum komið, liugsa ég“, sagði
liann og reif mig tipp úr hugsunum mínum. Ég hef unað mér
vel með þessum piltum og stúlkum. En nú er því senn lokið að
við eigum samleið. Og ég harma það ekkert“.
Ég lét í lj ós undrun inína yfir þessu. Þá sagði liann mér, að
starf sitt í þessu útborgarhverfi væri aðeins þáttur í námi lians.
Hann væri að húa sig undir safnaðarþjónsstarf. Því yrði ekki
Jieitað að liann liefði verið hvattur til að halda áfrani að sinna
æskulýðsmálum — en liefði færzt undan því. „Ég ætla mér að
vinna á elliheimili“, sagði hann blátt áfram og stillilega.