Kirkjuritið - 01.12.1962, Blaðsíða 27

KIRKJURITIÐ
457
þrátt fyrir það rót, sem nú er kominn á það, virðast sumir því
miður ekki gera sér Ijóst, hvílík pest er liér á ferðinni. Lúmsk
og geigvænleg. Sést liafa úrtölur á prenti. Fallið orð í þá átt-
ina, að enn sé að minnsta kosti öllu óhætt og lítil eða engin
ástæða til að liefjast handa.
Slíkt stefnir að því að svæfa almenning. En hér þarf liann
einmitt að vakna og rísa upp til að hrinda þessum vágesti af
höndum sér. Á síðast liðnu sumri sást það að vaxandi andúð
almennings gegn drykkjulátum á skemmtisamkomum og í
ferðalögum, skóp þær hömlurnar, sem koma að mestu gagni.
Menn eru að vitkast og siðast í þeim efnum. Það mun sannast
á næstu árum. Yér viljum ekki skapa skrílmenningu. Megum
heldur ekki við því, ef vér ætlum oss að halda í sjálfstæðið og
vera nokkurs virtir af öðrum þjóðum. Um það er enginn ágrein-
ingur.
Enginn glæpur er meiri gegn einstaklingnum og þjóðinni en
að eyðileggja æskumennina — livort heldur karla eða konur.
Ofnautn deyfilyfja og eiturlyfjaneyzla færa menn í fjötrana,
sem liarðast binda og verst er að leysa. Hver einasti maður, sem
stuðlar að því að koma mönnum á það hragð, og drepa þá í
slíkan dróma, hann er óvinur vor allra — þjóðníðingur. Eng-
inn er honum sekari.
fíænheyrzla
Pétur Jónsson bóndi í Reykjahlíð, f. 18. apríl 1818, d. 5. októ-
ber 1906, var einn liinna nafnkenndu barna séra Jóns Þorsteins-
sonar. Friðrik Guðmundsson skrifar svo um hann í Endurminn-
ingum sínum (Winnipeg 1932):
— Það getur vel verið að mér vefðist tunga um tönn, ef ég
ætti að rökstyðja sumar mínar harnslegu ályktanir. Ég hef
sjálfsagt verið búinn að lesa Vatnsdælu einu sinni eða oftar,
eins og aðrar Islendingasögur, annars veit ég það ekki, af hvaða
ástæðum ég hef eignast þá hugmynd, að Pétur í Reykjahlíð
væri annar Ingimundur gamli. En þegar ég seinna fór að þekkja
Pétur vel, þá sannfærðist ég um að hann var einstakur maður
á sumum sviðum, og jafnframt sá forneskjulegasti maður, sem
nútíðar elztu menn áttu kost á að sjá. Hann var stór maður,
hár og tilsvarandi þrekinn á alla vegu; hann var stórleitur og