Kirkjuritið - 01.12.1962, Blaðsíða 45

KIRKJURITIÐ
475
Ég gaf lionum enn nánari gaum. Hafði ég lieyrt rétt? Ég var
rétt búin að vera vitni að því, hvernig þessi ungi maður kveikti
alveg óvenjulegt líf í æskulýðshóp í fremur fátæklegu og dauf-
legu umhverfi, og liafði sjaldgæft lag á að laða að sér, hvort
heldur pilta eða stúlkur. Og nú ræddi hann um lilutverk sitt á
elliheimili.
„Já, ég skal segja yður nokkuð, það leiðir allt af biluninni“,
sagði hann brosandi.
Þannig stóð á þessu máli: Fyrir tveim árum síðan liafði liann
verið rafvirkjanemi á stóru verkstæði hjá kunnum rafvirkja-
meistara. Og hann var ekki kominn langt á námsbrautinni, þeg-
ar hann lék sér að því að laga allt, sem afvega fór varðandi
rafmagnið, hvort heldur lieima hjá sér eða hjá kunningjunum.
„Það var eins og ég hefði þetta í fingurgómunum“, skaut hann
að. Meistarinn livatti hann líka til framhaldsnáms. Hann ætti
að verða raffræðingur, væri það í blóðið borið. Því má nærri
geta, að undrun og gremja meistarans varð ekki svo lítil, þegar
lærlingurinn sagði í stað þess upp vistinni. Það var um það
bil misseri eftir að pilturinn bætti úr biluninni á elliheimilinu.
Og það er hætt við að meistarnn liafi hrist höfuðið og fussað,
þegar neminn sagði lionum ástæðuna: „Mig langar til að hjálpa
gamalmennunum til að láta vera bjart yfir ævikvöldi þeirra, —
skiljið þér! Hvernig þá, hugsið þér? Bara ég vissi það nú
sjálfur!“
Svo fór liann á safnaðarþjónaskóla. Og á bræðraheimilinu
gafst honum nægur tími til að yfirvega þessi straumhvörf í lífi
sínu. Átti hann ekki að snúa við aftur? Honum veittist ofurlítið
erfitt að ganga með tóma vasa, því áður hafði liann getað spar-
að nóg saman fyrir hifhjóli, sem hann þeysti daglega á í vinn-
una. Auraleysið var þó síður en svo þungbærast. „Eitthvað ann-
að, því megið þér trúa“, sagði liann með þungri áherzlu. „Mig
þjakaði sá efi, að ég ætti næga trúrækni. Ég skildi ekki lierberg-
isfélaga minn — livað hann var viss í sinni sök. Ég hefði víst
gefið þetta allt upp á bátinn, ef presturinn okkar liefði ekki
komið til skjalanna. Hann var af fornri kaupmannaætt, en
braut í bág við erfðavenjuna og las guðfræði. Og hann skildi
mig. Hann sagði við mig: Guð vill einmitt gjarnan fá yður í
bjónustu BÍna eim og hér eriið, fiilhir af efa að (iðruni jiræði,
^'-^íl.inarSnJk,