Kirkjuritið - 01.12.1962, Qupperneq 10

440
KIRKJURITIÐ
þéttskipuð. Ef ég nú auglýsti messu og færi þess á leit, að að-
eins þeir kæmu, sem voru í kirkjunni á vígsludegi mínum. Hve
margt yrði þá í kirkju? Það yrði fásótt messa. Kynslóðir koma
og fara.
Þjónarnir fara, en Drottinn er lijá oss. Orð Drottins stöðvast
ekki. Þess vegna verða nú lialdin jól. Það er sama guðspjallið.
Gleðifregnin er flutt oss, og við oss sagt: „Yður er í dag frelsari
fæddur“. Þetta er liin sæla nútíð. Þetta er fagnaðarerindið,
flutt þér í dag. Sömu sálmarnir verða sungnir, eins og þegar ég
var barn. Enn hljómar í kirkjum, í skólum og á lieimilum:
„Heims um ból, belg eru jól“. Ég spurði einu sinni móður mína,
er þessi sálmur var sunginn, bvað andlegur seimur væri. Hún
sagði, að seimur væri gull. Þá sá ég og sé það nákvæmlega eins
í dag. Ég sé glitrandi gullperlu í hinni tæru lind. Það leggur
Ijóma af hinu dýra gulli, og jólagleðin vaknar.
Ég blusta enn eftir jólaboðskapnum, sem alltaf er nýr.
Hirðarnir sögðu bver við annan: „Vér skulum fara rakleiðis
til Betlehem, og sjá þennan athurð, sem orðinn er og Drottinn
liefur kunngjört oss“.
Þannig er indælt að ganga í kirkju á jólum. Þá fyllir dýrð
Guðs helgidóminn, er menn heyra um þann atburð, sem orð-
inn er. Þetta er fagnaðarerindið, sem skal flutt oss öllum. Ég
bugsa um lieilagar stundir í húsi Guðs. Þessi bæn liefur oft
búið í bjarta mínu, og býr þar enn:
Náðugi GuS, af náð veit þú,
ncer sem að klukkurnar kalla,
söfnuSir Krists í sannri trú
safnist um veröldu alla.
Nú kalla klukkurnar á þig og mig. Hlýðum kallinu og segj-
um fagnandi:
Heiliig jól höldum í nafni Krists.