Kirkjuritið - 01.04.1964, Page 29

KIRKJURITIÐ 171
í fyrsta kvæðinu í bók sinni Ljó<5 frá tiftnu sumri, kenist liann
þannig að orði:
Segið |>að móður minni
að mig kveði til 1 jóða
andi frá ókunnu landi
og ættjörðin góða,
máttur, sem storm stillir
stjörnublik á tjörnum,
og löngun til að lýsa
leitandi börnum.
Þannig verður liann smám saman meir og meir vitandi um
spámannsköllun sína. Andinn frá ókunnu landi, liinn mikli og
eilífi, sem í öllu og alls staðar býr, talar engu síður af tungum
skálda og listamanna en munni spámanna, liafi þeir löngun til
að lýsa „leitandi börnum“. Þeirra lilutverk er að lyfta tilfinn-
mgum og vitundarlífi mannanna í liærra veldi, nær Guði.
Þess vegna liafa engir gefið oss dýrari gjafir en þeir, sem gert
bafa oss skyggnari á fegurð, og skilja þjóð sinni eftir listaverk,
seni fyllt geta aldna og óborna miklum unaði. Slíkar voru gjafir
Davíðs Stefánssonar. Ljóð hans verða eign þjóðar vorrar eins
lengi og íslenzk tunga er töluð.
Ástarskáldiö
Á þessari stund og stað verður ekki unnt að gera nokkra
verulega grein fyrir þeirri miklu auðlegð ódauðlegra ljóða, sem
Davíð hefur gefið þjóð sinni. Þessi ljóð eru undursamleg í
fjölbreytni og yndisleg í einfaldleik sínum, leit að lireinni feg-
urð og sannleika. Aðeins fáar atbugasemdir verða að nægja að
lokum.
Sumir liafa litið svo á, að Davíð væri fyrst og fremst ástaskáld,
stundum dálítið léttúðugur og boðandi skefjalausra lífsnautna.
Þó að þ essu kunni að bregða fyrir í æskuljóðum hans, fer því
fjarri að þ essi skilningur sé fyllilega réttur.
Hann var að vísu mikið ástarskáld. Ástin var það, sem gerði
hann að skáldi. En hann yrkir ekki aðeins um ástir kvenna. Sál
hans beinlínis logar og brennur af ást til allrar veru, til lands
°g þjóðar og til allra landa og kynkvísla, og ekki sízt til smæl-