Kirkjuritið - 01.06.1964, Page 11

KIRKJURITIÐ
249
náði og í raiin og sannleika elska Guð einlæglegast, livernig svo
sem trúarjátning þeirra er.
Og fyrir því getum vér bætt þriðja atriðinu við: Guð hylur
sig, til þess að vernda frelsi vort. Hann vill ekki drottna yfir
oss. Öllu liefur hann svo niður skipað í tilverunni, að liinn sið-
ferðilegi frumkvæðisréttur sé vor og einstaklingseðli vort fái
að njóta sín. Og þctta er óumflýjanlegt skilyrði, ef vér eigum í
sannleika að öðlast andlegan þroska og eignast staðfestu í hinu
góða. Þetta verður oss ljóst, ef vér berum það saman við uppeldi
það, er mennirnir inna af hendi. Allir feður og mæður þekkja
þá meginreglu viturlegs uppeldis — eða ættu að þekkja liana
að ef ala á barnið upp til þess að það verði fært um að leggja
eitt og óstutt út í lífið, þá má ekki drottna yfir því né bæla nið-
Ur hina viðkvæmu frjóanga einstaklingseðlisins. Enginn má
troða sínu eigin persónulega eðli upp á barnið, til þess að halda
lífi þess í skefjum. Það gæti orðið til þess, að stofna framtíð
karnsins í liættu. Hlutverk livers foreldris er þetta — og það er
erfiu hlutverk —: með liægð og gætni að laða fram, þroska og
i'ækta allt það í séreðli harnsins sjálfs, sem stefnir að góðleik
°g sannleika og drenglyndi, og það án þess að verða séreðlinu
°f nærgöngull. Og reyndin mun verða sú, að því minna sem á
leiðbeiningunum ber, því betur mun uppeldið lánast.. Því að
Idutverk foreldranna e"r ekki það, að koma barninu inn á ein-
hverja ákveðnu leið, sem það aldrei geti vikið af, heldur hitt:
aÖ gera harnið fært um að velja sjálft stefnuna.
Og er ekki sú fyrirætlun Guðs með oss? Hann vill að vér velj-
nm sjálfir stefnuna, verðurn færir um að berjast fyrir öllu, sem
er göfugt og viturlegt, eignumst sjálfir andlega karlmennsku.
^g fyrir þá sök er það, að liann oft lætur oss fara óstudda gegn-
nm myrkrið, og án þess að vita hvert stefnir. Það er engin yfir-
skinsreynsla, sem vér lendum í. Það er full alvara. Þess er stund-
nni af oss krafizt, að vér leggjum einir út í náttmyrkrið. Og
náttmyrkrið getur stundum orðið inikið. Ég man það enn frá
því cr ég var drengur, að eitt kvöld var ég á lieimleið frá næsta
hæ nieð öðrum manni. Þá var náttmyrkrið svo mikið, að við
nrðum hvað eftir annað að þreifa niður á jörðina, til þess að
geta lialdið götunni. Og jafn erfitt getur stundum orðið að rata