Kirkjuritið - 01.06.1964, Blaðsíða 22

260
KIRK.ÍURITIÐ
lief ég ])ótzt sjá eins barngott fólk og á Spáni, eða prnðmann-
legri og fegnr búin börn. Þjóðin er fátæk, en illa klætt barn
sá ég nanmast á Spáni, nema Zígeauna-börnin.
Virtist fólkiS slanda á háu menningarstigi «ð því er varSar
siSfágun, bóklestur, skemmtanir eóa listdáun?
Um menningarstig Spánverja er ég ekki bær að dæma og um
skemmtanalíf þeirra get. ég ekkert sagt þér. Ég sótti enga
skemmtun á Spáni, ekki einu sinni nautaat. Þegar ég sá fólk
lesa bækur eða blöð, voru það oftast útlendingar, en vel að
merkja bafði ég lítil samskipti við fólk, nema á ferðalögum og
í gistihúsum. En siðfágun Spánverja dylst engum. Hún er gam-
all arfur, sem nærist stöðugt að nýju af þeirri trú flestra Spán-
verja, að þeir séu af gömlum aðalsættum eða konungakyni. Þa
liáttvísi í umgengnisvenjum og dagfari sá ég þrásinnis lijá ungo
fólki úr alþýðustélt, sem ungir menntamenn íslenzkir kunna
ekki, eða liirða ekki um að iðka. Spánverjar telja háttvísina
skyldu við liinn gamla og göfuga ættararf sinn. Vér „norrænar
betjur af konungakyni“ bugsum ekki ævinlega svo.
Eru ekki kirkjurnar ofhlaSnar skrauti og helgimyndum?
Þær eru það b'tið fremur á Spáni en í öðrum rómv. kaþólsk-
um löndum. En hvergi hef ég séð kirkjuskrautið bera eins rík-
an volt Maríudýrkuninni. Auðvitað liefur þorri fólksins enga
liugmynd um, að hér er á ferð hin forna, rammheiðna Kybele-
dýrkun að hálfu í vestrænum búningi. Þar sem Kristsmynd eða
krossmynd er í spænskri kirkju, getur þú verið nokkurn veg-
inn viss um, að ofar á veggnum gnæfi margfalt stærri Marni-
mynd, oftast klædd í silkikjól, með fingurgull og gimsteinum
settan silkislóða. Sumar kirk jur eru fátæklegar, hinar eru marg
falt fleira, sem eru ofhlaðnar alls konar glingri og æði misjafn
lega sntekklegu skrauti.
Kirkjugöngu r ?
Kirkjusókn er á Spáni miklu meiri en þekkist í löndum niot
mælenda. Þó fer lienni linignandi, og í einu dönsku stornJ