Kirkjuritið - 01.06.1964, Blaðsíða 28

266
KIRKJUIUTID
að vegna þrengsla, sem orðin voru sakir laí'a á afgreiðslunni.
Einn aðalbankastjórinn var kvaddur á vettvang. Hann lofaði
drenglyndi íslendingsins og lieiðarleika. Sagði að raunar ætti
bankinn enga heimtingu á, að maðurinn skilaði peningunum
aftur. Gæfi liann hins vegar yfirlýsingu um, að hann óskaði
þess, væri það vel virt og þegið.
Sú leið var farinn. Og kunningi miiin gekk ekki auðugur af
fé út úr bankanum, en með miklum sóma.
Snilldar trúvirkni
Verður er verkamaðúrinn launanna. Sá skilningur fer, sem
betur fer, vaxandi og einnig sú viðleitni að vinnuveitendur og
verkamenn semji friðsamlega um sanngjarnt kaup og kjör.
Enn munu saint ýmissir bera skarðan lilut frá borði, ekki sízt
í bændastétt, eins og fólksflóttinn úr sveitunum sannar áþreif-
anlega.
En ég ætla að segja frá tveimur minnisstæðum dæmum um
trúvirkni í starfi, sein var kannske algengari áður en nú, því
miður.
Fyrsta árið, sem ég var prestur, brá ég mér í húsvitjun til
gamans út í lieylilöðu, sem 13 ára piltur gekk um. Ég hef
aldrei séð neina stássstofu meira funsaða að sínu leyti. Hey-
stabbinn var eins og lóðréttur liamraveggur, marflatur að ofan.
Og í geilunum sást hvergi strá, þær voru allar sópaðar eins og
liallargólf. Vandvirknin gat ekki hugsast meiri né fegurri.
Annexíuleið mín forðum bí um liálfan þriðja áratug fram-
lijá túngarðinum á litlu býli. Þar bjó lengi fremur fátækt fólk.
En ég fór aldrei þarna lijá, án þess að liorfa með aðdáun á tað-
Iilaðana, sem stóðu skammt innan við túngarðinn og blöstu við
öllum vegfarendum. Þeir voru blaðnir af fágætri snilld. Sívalir
og eins sléttir að utan og þeir hefðu verið sorfnir.
Mér liefur fundist að fyrst unnt var að gera slíkt listaverk úr
skarni, sé engin furða þótt skapa megi undraverða liluti úr
betra efni.
Og sá maður, sem eitthvað vinnur í líkingu þessa, lumar á
eigind, sem er eftirtektarverð og á sannan orðstír skilinn.
Velvirkur vinnuvíkingur lilýtur sjaldnast það lof, hvað þá
það gjald fyrir erfiði silt, sem liann á skilið.