Kirkjuritið - 01.06.1964, Blaðsíða 31

Bjarni SigurSsson:
Þakkir
Nágrannakona mín kom fyrir skömmn og sagði: Ég er kom-
in hingað með afmælisgjöfina, verst, livað það liefur dregizt
lengi.
— Þú gefur 5000 krónur, máttu missa þetta? — Já, segir liún.
Þctta er ellistyrkurinn minn fyrsta ársfjórðunginn. Svo inikið
á ég séra Hallgrími Péturssyni að þakka, að minningu lians get
ég aldrei ofgefið.
Góðar eru gjafir þínar, óeigingjarna kona. Meira mundi þó
meistaranum þykja vert um þann varma lijartans, sem fórn þín
er sprottin úr. Og mikið á séra Hallgrímur á vöxtum með þess-
ari þjóð. Daglega geldur liún af því lítið brot í hugsun sinni og
atliöfn.
■k
Á einmánuði ofanverðum símaði til mín kona, sem er mikið
náttúrubarn og ann dýrum og blómum og angan úr moldu ofar
öðrum hlutum jarðneskum.
— Getur þjóðin ekki með einliverjum ábrifaríkum liætti
sýnt í verki þakklæti sitt fyrir þennan dásamlega vetur, sem
nú er að kveðja? Ég vil, að við stofnum þakkarsjóð, leggjum
sanian, svo að séð verði í verki allslierjar þakkargjörð þjóðar-
mnar. Og vísast yrði ærið verkefni fyrir slíkan sjóð, þar sem
mögru kýmar ætla að éta upp þær feitu.
Þetta sagði sú fróma kona og raunar miklu fleira viturlegt.
Kannski liefur einliver viðlíka sjóðstofnun orðið í sálum okkar
sjálfra við ilmari úr góðærum seinustu missera.
Enginn er vesalli en sá, sem ekkert á að þakka.
Margir þakka unnendum sínum þá fyrst, er þeir era dauðir.
Til þess er útförin kjörið tækifæri.