Kirkjuritið - 01.06.1964, Blaðsíða 37

Kirkjusókn í Færeyjum
(l'Jr vifítali vi& Johan Olsen sjómannatrúboða í Ttjarma)
„En livað um kristnilíf alniennt. Hvernig er kirkjusóknin?“
„Það er sjálfsagt unnt aft’ segja, aft hún sé misjöfn, en yfirleitt
sæinilega góð“.
„Haldift þift enn þeim sið ykkar, að hafa guftsþjónustur í
kirkjunum á sunnudögum, þótt prestur geti ekki komift, vegna
þess aft hann messar annars staðar?“
„Já, ég lield, aft það sé enn nær algild regla. Þá sunnudaga,
sem prestur er annars staðar, er lesið úr prédikunar- eða hug-
vekjubókum. Áður voru það danskar bækur, en nú er yfirleitt
lesift á færeysku. Sálmar eru sungnir, og eini munur á þessu
°g venjulegum guftsþjónustum er sá, að ekkert tón er. Það er
því óliætt að segja, aft guftsþjónustur séu í flestum kirkjum
I’æreyja á hverjum sunnudegi. Það á sér vart staft, aft' kirkja
se ekki opnuft þann dag í Færeyjum“.
„Hvernig er þá samstarf milli kirkjunnar annars vegar og
Heimatrúboðsins og annarra kristilegra félaga hins vegar?“
„Þar eru engir erfiðleikar. Heimatrúhoðsfólkið er kirkjufólk-
*ð. Vér erum vel á vegi staddir aft því er snertir boftskap prest-
<tnna. Þeir eru flestir rneft ákveftinn vakningarboftskap. Ef vér
I'öldum vakningavikur, er eftlilegt, aft prestar taki þátt í því,
]>ví aft ]>eir flytja flestir sama boftskap og fluttur er í leik-
inannastarfinu. Sumir prestanna eru reglulegir sálnahirðar, sem
bera lifandi umhy ggju í brjósti fyrir sálarheill fólksins. Slíkt
santræmi í hoftskapnum er óutnræðilega mikils virði til þess
!*ð ná til fólksins og efla aðstöftu kirkjunnar“.