Kirkjuritið - 01.06.1964, Blaðsíða 41

Dorolhy van Doren:
Andspænis lífinu
„Eg mundi Ijúka viS aö In garSinn minn“.
Heil. Frans frá Assisi.
Þessn á heilagur Frans að liafa svarað, þegar maður nokkur
kom að honum, þar sem liann var að vinnu sinni í garðinum og
spurði liann, livað hann mundi taka sér fvrir hendur, ef hann
fengi skyndilega vitneskju um, að honum væri bani búinn um
sólarlag.
Mér virðist hin ráðvilta æska ætti að leggja sér þetta svar á
tninnið. Allir þeir, sem nú leggja út í lífið í lieimi, sem að því
er sýnist hýður engum öryggi, ungum né gömlum.
Hvers vegna ættu menn að leggja út á langa námshraut, þegar
atomsstríð kann að vera á næsta leiti? Hvers vegna ætti kona
að vilja ala barn, fyrst húsþak liennar lirynur ef til vill yfir
vögguna? Til livers ætti nokkur að mála mynd, yrkja ljóð, eða
setjast niður við að semja sögu?
Við eigum ekkert víst, segja unglingarnir, hvorki nú eða að
ari, eða árið þar á eftir. Hvers vegna ættum við að freista að
kúa nokkuð um okkur, spyrja þeir. Til livers er fyrir okkur að
kugsa til náms og taka próf, gifta okkur, koma okkur upp íhúð,
eða sækjast eftir ákveðinni vinnu? Að vori eða að minnsta kosti
1 óhugnanlega nálægri framtíð, er það líf, sem við liöfum reynt
að koma fótum undir, ef til vill fokið út í veður og vind. Heim-
nrinn stendur á dauðans völtum fótum, vér höfum misst fyrir-
keit morgundagsins.
Heilagur Frans svarar þessu stutt og lagott: Farðu og lúðu
garðinn þinn. Þú átt enn verk fyrir liöndum: að reisa þér liús,
;>ð skrifa bókina þína, að búa þig undir prófið. Það hefur fyrr
verið svart í álinn en nú. Svo var líka að morgni fyrsta jóladags-
ins — og eins árið 5000 f. Kr. Og hvað sem oss er dimmt fyrir
augum, og liversu skuggalegt sem útlitið er, þá tökum vér líf-
lnu bezt, með því að inna það, sem að kallar eins vel af liönd-
uni og oss er unnt. Dagurinn í dag er vor, ásamt þeirri skyldu
að lifa hann eins vel og kostur er á. Vér verðum, eins og lieil.
trans komst að orði, að lialda áfram að lú garðinn. (G. Á.)