Kirkjuritið - 01.01.1966, Blaðsíða 12

6
KIRKJURITIÐ
tímahugsunar, þá eru þa3 svo margar raddir, margkynja óskir
og skoðanir, sem ganga undir því nafni, að þeim verður aldrei
fullnægt öllum senn. Þær eru ekki þær sömu í London og í Kalí-
forníu, ekki þær sömu í Reykjavík og Prag, ef dæma á eftir
viðhorfum einstakra manna við svo nefndum kröfum tímanna.
Nútíminn er ekki allnr eins, liann hefnr annað andlit, aðra
rödd austan Berlínarmúrsins en vestan, liann er annar í S.-
Afríku en í Hong Kong. Vissulega ber kirkjunni að lilusta á
raddir samtíðar sinnar og það gerir hún líka og ég er sann-
færður um, að það tímabil kirkjusögunnar sem nú stendur yfir,
einmitt þessi ár, verður í framtíðinni, þegar á heildina er litið,
auðkennt sem tímabil mikillar endurnýjunar á mjög mörgum
mikilvægum sviðum. Og það er líka augljóst, að margt, sem um
kirkjuna er rætt og ritað í öllum áttum er sprottið af ljósri og
óljósri meðvitund um það, að þrátt fyrir allt sé það boðskapur
liennar, sem geti varðað veginn fyrir þjóðir og einstaklinga.
Og þá er það afsakanlegt þótt tilmæli eða tillögur til kirkj-
unnar séu stundum harnalegar og risti ekki djúpt.
Mér dettur stundum í hug í því sambandi sagan um leikstjór-
ann, sem átti að setja upp kvikmynd, handritið var um hiblíu-
legt efni, þar komu fvrir postularnir 12. Tólf postular, sagði
leikstjórinn, það er allt of lítið, við setjum hundrað!
Leiksvið hefur sín lögmál, það er rétt, og eins liefur liver
tími sitt eðlisfar og sínar þarfir, sem kirkjan á að svara til, en
hún gerir það aldrei með því að miða við rök sviðsins og augu
áhorfandans og vald umliverfisins, liún gerir það aldrei með
því að lúta leikstjórn, sem telur sig geta farið að vihl með
hihlíulegar staðreyndir og sjálfan grunninn, lífsgrunninn, sem
kirkjan stendur á.
III.
Nýtt ár liefur lieilsað. Það breytir litlu vit af fyrir sig, þótt ár-
tal verði nýtt. Hvert stefnir þjóð og heimur? Það þyrfti margt
að breytast. Vér liugsum um ófriðarbálið, sem levnist í tundri
liaturs og tortryggni og sérliyggju og logað liefur upp iir á liðnu
ári. Vér liöfum ekki gleymt og megum ekki gleyma þeim
feigðarboða, sem laust upp í austri fyrir 20 árum, og kenndur
er við Hirosliima. Vér megum ekki gleyma því, að vísindin dá-