Kirkjuritið - 01.01.1966, Síða 34

28
KIRKJURITIÐ
Sektin er þá ekki nein sviplaus þoka, heldur er liún iðrun
sálarinnar eftir sína eigin fjandsemi. Við refsum okkur til þess
að sleppa við refsingu og til þess að sleppa við að taka þátt í
að endurvekja þessa „einingu hugsunarinnar, liina siðgæðis-
legu forsendu“ sem engu að síður endurfæðist með hverju
barni, aftur og aftur um allan aldur.“
VíSar er GuS en í GörSum
Oss íslendingum hættir jafnan til all mikils stærilætis, þótt vér
séum meðal minnstu dverganna í samfélagi þjóðanna. Teljum
að menning vor skipi oss á tiltölulega liáan sess meðal hvítra
manna, en þeir séu að sjálfsögðu liinn „útvaldi lýður Guðs“.
Asíuþjóðir liöfum vér látið oss litlu skipta þrátt fyrir fjölmenni
þeirra og forna menningu, enda fundist þær svo órafjarlæg-
ar. Blámennirnir í Afríku verið í hugum vorum vanþroska
frummenn.
Síðustu áratugimir hafa af ýmsum aðstæðum gefið oss víðari
sjónhring og betri skilning á þessuin málum. Samt verð ég að
játa að ég hálf hrökk við að lesa það nýlega í grein eftir Jónas
H. Haralz hagfræðing að liann liefði vart komist í kynni við
geðþekkari og alúðlegri þjóð en Ghanamenn. Ekki fólst það
í orðunum að flest væri með ágætum þar í landi, enda var Jónas
þangað kominn til leiðbeiningar og hjálpar í efnahagsmálum.
En ummælin eru skýr bending um að þetta er að vissu leyti
kostaþjóð. Bending þess, sem margir telja, að þjóðir Afríku séu
líkar brumum, sem eru að springa út á vortíma. Þjóðir morg-
undagsins, sem nú fyrst séu að leysast úr áþján og álögum og
muni ef til vill ráða meiru um heimsmálin en oss varir. Að
minnsta kosti er oss skvlt að gæta þess, að það er ekki liörunds-
liturinn lieldur hugarfarið, ekki valdið en vizkan, sem ákvarð-
ar gildi og gengi þjóðanna í nútíð og framtíð.
„Sœri ég ySur viS sól og báru ...“
Nýlega lilýddi ég á erindi, sem Ólafur Halhlórsson, magister,
flutti um Skarðsbók. Lofaði hann mjög sem allir að hún skuli
endurheimt og þakkaði að maklegleikum þeim mönnum, er að
því unnu. Hann lýsti liandritinu og skýrði í stórum dráttum
frá efni þess. Taldi að víst mætti telja að það liefði verið skráð
á þriðja fjórðungi 14. aldar.