Kirkjuritið - 01.12.1968, Qupperneq 7

KIRKJUR ITIÐ
469
liarnseðlisins að engu. Ef hann hefði haft slíka meðvitnnd á
harnsaldrinum, hefði liann verið óeðlilegt bam. Efalaust liefir
hann haft sínar barnslegu hugmyndir um það ríki og þá heima,
þar sem tími og rúm er ekki til. Himnaríki var allt umhverfis
hann, þegar hann var í bernsku, alveg eins og það var um-
hverfis oss, þá er vér vomm börn. En að ímynda sér, að honum
hafi verið Ijóst á bernskuskeiði, að hann hafi lifað frá eilífð
hjá föðurnum, það er að rífa barnshjartað úr barnti hans og
svifta augu hans sakleysis-tindmn bernskuáranna. Nei, fæðing
hans hefir verið svefn og gleymska, „en alger gleymskan ekki er
°g aldrei naktir komum vér / úr faðmi Drottins, heldur
drauma-ský / af dýrð lians klæddir í.“
Vér getum ekki ímyndað oss, að hann liafi öðlast þá þekk-
'ngu á neinum auðvehlum leiðum vaknandi endurminningar.
Hún hefir miklu fremur smátt og smátt myndast og komið
llpp úr dýpi hugans svo sem ávöxtur af sonarhlýðni lians.
Pyrir liið innilega samfélag hans við Guð, liefir hún orðið
að fullkominni vissu. Þegar hann var barn, hugsaði hann eins
°g barn; því að hvað stendur skrifað? — barn er oss fætt.
En síðar óx liann að þekkingu og vizku, og skírðist heilögum
anda. Og loks varð meðvitund hans um sonarsamband sitt við
foðurinn svo rík og sterk, að liún hóf sig yfir tímann og reis
yfir alla byrjun og birtist sem eitthvað eilíft. Því nær sem
niaðurinn kemst Guði í lífi sínu, því betur finnur hann til
bess að tíminn er ekki annað en draumur. byrjun og endir er
ekki annað en atvik fyrir þeim, sem finna til þess, að allt
hvílir í eilífum örmum Guðs. Þegar Jesús öðlaðist, fyrir áhrif
heilags anda, meðvitundina um öll auðæfi sonarsamfélagsins,
lJá fann liann í þeim fullkomna skyldleika eitthvað, sem hafði
hvorki uppliaf né endi. Með því einu móti, að vér gerum oss
einhverjar slíkar hugmyndir um lausnarann, fáum vér varð-
'eitt fullkomna bernsku hans flekklausa. Með því einu móti
fáum vér trúað því við jötuna í Betlehem, að orðið Iiafi
°rðið hold og búið meðal vor. Með því einu móti getum vér
Sagt með jólafögnuði: „Barn er oss fætt“ og þó farið út í nætur-
Utyrkrið og hvíslað: „Áður en Abraliam varð til, er ég.“
Hver andleg verðmæti eru þá fólgin í fortilveru Krists? í því
efni má henda á meira en eitt atriði.
t fyrsta lagi bendi ég yður þá á, að þegar vér missum sjónar