Kirkjuritið - 01.04.1969, Blaðsíða 13

KIRKJURITIÐ
155
^sJaldau er því haldið fram, að það séu einmitt liinar gömlu
,^nningar kristindómsins, sem eigi sök á ]>eim ótta, sem fjöld-
hef ^ Urjósti gagnvart dauðanum. — Þetta er ósatt. Ég
Oálfur lifað n°kkur ár ævi minnar í lieiðnu þjóðfélagi.
V®rSÍ er dauðinn eins ægilegur, eins yfirþyrmandi, eins áber-
] f °vinur mannsins eins og þar, sem orðið um Jesúm Krist
Ur ekki náð að liljóma. Þar kemur í ljós, að Biblían er
, ^ sannorð, þegar hún talar um dauðann sem afleiðingu
I b aun syndarinnar. Og ég lield, að misskilningur margra á
^lgtökum eins og glötun og fyrirdæming byggist fyrst og
]re,Ust á þekkingarleysi. I næstelzta riti Nýja testamentisins,
j ' _ ess, sem líklega er ritað 17 til 18 árum eftir upprisu
(]' Cr talað um eilífa glötun fjarri augliti Drottins og fjarri
Að áttar hanS (IL Þess' L 9)'
fr'ft1 VGra 8áluhólpinn er að liafa öðlast fyrirgefningu Guðs,
Ve *vi® Guð og líf í samfélagi við liann, það líf, sem aldrei
Ujr Ur frá okkur tekið. Það er að vera með Guði alltaf. Glöt-
D er. bað að liafna Guði og vera því án lífsins, fjarri augliti
’Uað^*118 dýrð máttar lians. Urn þessa tvo möguleika getur
Vel'"rinn valið, og það er hér í þessu lífi, sem lionum ber að
s>ni ' ^farl’ir vilja halda því fram, að Guð hljóti í miskunn
niA'1 ^efa þeiui tækifæri annars lieims, sem ekki sinntu
ej.j_‘lr )oði lians hér. Um það vitum við ekkert, og við getum
8ei^ert 11 ui það atriði sagt. Ég þekki engan stað í Biblíunni,
nú lendir í þá átt. Þvert á móti segir þar afdráttarlaust: „Sjá
^^iaglcvæui tíð, sj á, nú er hjálpræðisdagur.“ (II. Kor. 6, 2).
í he‘j (><'kkÍl,,u oll þessi orð: „Því að ekki sendi Guð son sinn
bess 1Unn’ til þess að liann skyldi dæma heiminn, heldur til
bain lleiuturinn skvldi frelsast fyrir hann. Sá sem trúir á
að J1’ dæuiist ekki. Sá sem ekki trúir, er þegar dæmdur, því
ll-i 11111 hefur ekki trúað á nafn Guðs-sonarins eingetna.“
Jo)l' 3, 18).
fv .ra,ldvar maður er líka syndtigur maður og þarf því á
ineir^efandi uáð Guðs að lialda. Það hefur líklega aldrei verið
vjrgri b'irf á að segja það en í dag, þar sem kristindómurinn
uni 1S| Vera orðinn í augum margra einungis fögur áminning
bveð'ú' < Ulla við náungann. Maður án trúar hefur sjálfur
Og upp sinn eigin dóm með því að lítilsvirða gæzku Guðs
^uburðarlyndi. Vantrú er í eðli sínu ægilegasta synd sem